مير محمّد باقر خاتون آبادى در باره صبر و تحمل وى و تجليل از مقام او نوشته است:

لا يمكن شرح أخلاقه الفاضله، كان مريضاً شديداً فى أسافل بدنه سنة ونصف و أشتّد المرض و صعب و كان يزيد صبره و تحمله و لم يخرج من حد إعتداله، و لم يفقد شى ء من تفقده على الغنى و الفقير و الشريف و الوضيع ... لم يكن و لايكون له عديل‌[1].

منابع، سال فوت او را همان 1098 ق نوشته‌اند، ولى صاحب روضات الجنات نوشته است كه شروانى در سالِ در گذشت محقق خوانسارى از دنيا رفت‌[2].

البته معمول كسانى كه ترجمه محقق خوانسارى را آورده‌اند سال در گذشت او را 1098 ق دانسته‌اند، ولى روضات الجنات به تبع خاتون آبادى در حدائق المقربين 1099 ق نوشته است‌[3].

جسد شريف ملاميرزا شروانى، از اصفهان به ارض اقدسِ رضوى منتقل گرديد و در جوار آستان ملك پاسبان امام ثامن عليه السلام در مدرسه ميرزا جعفر به خاك سپرده شد[4].

بازماندگان‌

ميرزا حيدر على شروانى اصفهانى نجفى، فرزند مدقق شروانى است. او در بيشتر علوم اسلامى صاحب نظر بود و علاوه بر پدر گراميش از محضر علامه مجلسى و ميرزا عبداللَّه افندى بهره برده بود و افتخار دامادى دايى مكرم خود يعنى علامه مجلسى را نيز داراست.

ميرزا حيدر على داراى عقايد و آراى منحصر و منفردى بود كه مورد اعتراض برخى از علما و دانشمندان قرار گرفته است. او علاوه بر مراتب علمى، داراى سلوك زاهدانه و تاحدودى صوفيانه بوده است‌[5].

[1]. وقايع السنين و الأعوام، ص 364.

[2]. روضات الجنات، ج 7، ص 95.

[3]. روضات الجنات، ج 375؛ تذكره نصر آبادى، ص 157.

[4]. روضات الجنات، ج 375؛ طبقات أعلام الشيعة( قرن 11 ق)، ص 524.

[5]. ن. ك: مرآت الاحوال جهان نما، ص 109؛ أعيان الشيعة، ج 6، ص 274؛ مصفى المقال، ص 164؛ تتميم أمل الآمل، ص 173؛ طبقات أعلام الشيعة،( قرن 12 ق)، ص 231.