ج. ملا محمّد صادق تونى‌

شروانى به وى در شعبان 1075 ق اجازه داده است. اين اجازه به خط استاد، در پايان جزء دوم نسخه‌اى از من لايحضره الفقيه، موجود در كتابخانه آية اللَّه مرعشى موجود است‌[1].

د. سيد عبداللَّه بن على تونى‌

او از شاگردان مدقق شروانى است و استاد، ضمن نسخه‌اى از من لايحضره الفقيه كه در محضرش تصحيح و مقابله شده است، اجازه‌اى براى وى صادر نموده است. اين نسخه در كتابخانه آستان قدس رضوى موجود است. در فهرست آستان قدس رضوى مجاز در اين اجازه، سيد على تونى دانسته شده است، ولى از آنجا كه آقا بزرگ تهرانى اين اجازه را از همان نسخه نقل نموده و در سه كتاب خود به نام سيد عبداللَّه، به عنوان مجاز تصريح كرده است، احتمال دارد، در فهرست آستان قدس، اشتباهى صورت گرفته باشد[2].

قابل ذكر است منبع برخى عزيزان كه «شرح حديث مناظره امام صادق عليه السلام با زنديق» را از آثار و تأليفات شروانى شمرده‌اند، دانسته نشد[3].

درگذشت‌

ميرزا محمّد حسن شروانى، پس از سال‌ها مطالعه و پژوهش و تحقيق و آموزش در سال‌هاى آخر عمر، دچار بيمارى شديد شد و پس از تحمل رنج و درد، سرانجام حوالى ظهر روز جمعه 29 ماه رمضان سال 1098 ق مرغ روحش از كالبد تن رها شد[4].

[1]. فهرست نسخه‌هاى خطى كتابخانه آية اللَّه مرعشى نجفى، ج 4، ص 127.

[2]. ن. ك: الذريعة ج 1، ص 232؛ طبقات أعلام الشيعة،( قرن 11 ق)، ص 382؛ طبقات أعلام الشيعة،( قرن 12 ق)، ص 455- 456؛ فهرست كتب خطى كتابخانه مركزى آستان قدس رضوي، ج 5،( چاپ جديد)، ص 318.

[3].« ميرزا محمد شيروانى، مشعل ذكاوت» محمد ابراهيم احمدى، گلشن ابرار، ج 5، ص 144.

[4]. وقايع السنين و الأعوام، ص 543.