[

نكوهش حسد

]

وَ ايَّاكُمْ أنْ يَحْسُدَ بَعْضُكُمْ بَعْضاً، فَإنَّ الكُفْرَ أصْلُهُ الْحَسَدُ.

و پرهيز نماييد از آن كه بر يكديگر حسد بورزيد؛ زيرا كه اصل كفر، حسد است.

و حسد، عبارت از آن است كه كسى آرزو كند زايل شدن نعمتى را از ديگرى از براى آن كه به دست او آيد يا هيچ نداشته باشند. و غِبطه، آن است كه آرزو كند حاصل شدن آن نعمت را از براى خود، بى آن كه زوال نعمت ديگرى را خواهد. و غبطه از صفات حميده، و حسد از كبائرِ صفات ذميمه است.

و محمّد بن يعقوب كلينى رحمه الله از حضرت امام صادق عليه السلام روايت كرده كه فرمود: مؤمن، صاحب غبطه مى‌باشد و حسد نمى‌ورزد و منافق، حسد مى‌ورزد و صاحبِ غبطه نمى‌باشد.[1] و از جمله آنچه در باب حسد وارد شده، از آن حضرت روايت نموده كه حضرت پيغمبر صلى الله عليه و آله فرمود كه: خداى- عزَّ و جلَّ- به موسى بن عمران عليه السلام خطاب فرمود كه: يابن عمران! حسد مبر بر مردم در آنچه من از فضل خود به ايشان عطا مى‌كنم، و چشم بر آن مينداز و دل بر آن مبند؛ زيرا كه حسود، راضى به نعمت من نيست و منع مى‌كند قسمتى را كه من در ميان بندگان خود كرده‌ام، و كسى كه چنين باشد، من از او نيستم و او از من نيست.[2] و از آن حضرت، روايت كرده فرمود: آفت دين، حسد است و عُجْب، يعنى خودبينى و افتخار[3].[4] و از آن حضرت، روايت كرده كه فرمود: حسد، ايمان را مى‌خورَد، همچنان كه آتش، هيمه را مى‌خورَد.[5] و ابن بابويه رحمه الله در خصال، از حضرت امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده كه فرمود: حضرت لقمان به پسر خود گفت كه: حسد [كننده‌] سه علامت دارد: وقتى كه از برابر مى‌رود، غيبت مى‌كند؛ و وقتى كه حاضر مى‌شود، تملّق مى‌كند؛ و وقتى كه مصيبتى روى مى‌دهد، شماتت مى‌كند.[6] و از حضرت امير المؤمنين عليه السلام روايت كرده كه فرمود: خداى- عزَّ و جلَّ- شش طايفه را به‌

[1]. همان، ص 307، ح 7.

[2]. همان، ص 307، ح 6.

[3]. الف:-« و از آن حضرت، روايت كرده كه فرمود: آفت دين، حسد است و عُجْب، يعنى خودبينى و افتخار».

[4]. همان، ح 5.

[5]. همان، ص 306، ح 1 و 2 و ج 4، ص 89، ح 9.

[6]. الخصال، ص 121، ح 113.