و برقى رحمه الله در كتاب محاسن، از حضرت امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده كه فرمود: خداى تعالى، دوست مى‌دارد از بنده خود آن كه طلبِ آمرزش نمايد در گناهى عظيم كه از او سر زده باشد، و دشمن مى‌دارد آن كه سبُك گيرد و سهل شمارد گناه سهلى را كه از او سر زده باشد.[1] و ابن بابويه رحمه الله در امالى، از حضرت امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده كه از آباى كِرام خود عليهم السلام روايت فرموده كه حضرت پيغمبر صلى الله عليه و آله فرمود كه: جبرئيل عليه السلام گفت كه خداى- عزَّ و جلَّ- مى‌فرمايد كه:

كسى كه گناهى بكند، خواه صغير و خواه كبير، و نداند كه مرا هست كه اگر خواهم، او را عذاب كنم و اگر خواهم، عفو كنم آن گناه را، هرگز نخواهم آمرزيد. و كسى كه گناهى بكند، خواه صغير و خواه كبير، و داند كه كه مرا هست كه او را عذاب كنم يا عفو كنم، از او عفو مى‌نمايم.[2]

[لزوم آشكار نكردن معصيت‌]

و بدان كه از جمله اسباب مغفرت الهى، پنهان ساختن گناه است و آن كه بعضى از جهّال، معاصى خود را از مردم، اخفا نمى‌كنند و مى‌گويند: هر گاه خداى تعالى بر عمل بد ما مطّلع باشد، اگر ديگرى هم بداند، كو دانسته باشد، خيالى است كه از محض جهل، ناشى شده؛ زيرا كه اظهار كردن مخالفت الهى و معصيت هتكِ حجاب حيا و تفاحش به ترك اعتنا به اطاعتِ امر الهى است و امرى كه مُستحسن است. پنهان كردن عبادات، سنّتى است كه شيطان از راه ريا در آن جا اكثر نفوس را فريب مى‌دهد.

و كلينى رحمه الله از حضرت امام رضا عليه السلام روايت كرده كه حضرت پيغمبر صلى الله عليه و آله فرمود كه: كسى كه حسنه‌اى بكند و آن را پنهان سازد، آن حسنه برابرى با هفتاد حسنه مى‌كند. و كسى كه سيّئه‌اى بكند و آن را فاش كند، خداى تعالى، او را مخذول مى‌سازد[3]. و كسى كه سيّئه‌اى را مستور سازد، آمرزيده مى‌شود.[4] و بعضى اخبار در باب معاصى، بعد از اين، بر سبيل اجمالْ مذكور مى‌شود، إن شاء اللَّه تعالى!

[1]. المحاسن، ج 1، ص 293، ح 451.

[2]. الأمالى، صدوق، ص 362، ح 445.

[3]. ب:-« و كسى كه سيّئه‌اى بكند و آن را فاش كند، خداى تعالى، او را مخذول مى‌سازد».

[4]. الكافى، ج 2، ص 428، ح 1.