[هفدهم: ترك زكات‌]

هفدهم از جمله كبائر، ندادن زكات واجب است و حضرت امام جعفر صادق عليه السلام در حديث عبد العظيم بن عبد اللَّه الحسنى بر آن كه منع زكات، كبيره است، استدلال فرموده به قول الهى كه:

«الَّذِينَ يَكْنِزُونَ الذَّهَبَ وَ الْفِضَّةَ وَ لا يُنْفِقُونَها فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَبَشِّرْهُمْ بِعَذابٍ أَلِيمٍ* يَوْمَ يُحْمى‌ عَلَيْها فِي نارِ جَهَنَّمَ فَتُكْوى‌ بِها جِباهُهُمْ وَ جُنُوبُهُمْ وَ ظُهُورُهُمْ هذا ما كَنَزْتُمْ لِأَنْفُسِكُمْ فَذُوقُوا ما كُنْتُمْ تَكْنِزُونَ»؛[1] يعنى: آن جماعتى كه گنج مى‌گذارند طلا و نقره را، يعنى نگاه مى‌دارند و در راه خداى تعالى، به نحوى كه فرموده، خرج نمى‌كنند، ايشان را بشارت ده به عذابى سخت در آن روزى كه آن مال را به آتش جهنّم، بسيار گرم كرده باشند و داغ كنند به آن، پيشانى‌ها و پهلوها و پشت‌هاى ايشان را، و به ايشان گويند: اين است آنچه گنج و ذخيره از براى خود گذاشته بوديد.

پس بچشيد آن چيزهايى را كه گنج مى‌گذاشتيد.[2] و محمّد بن يعقوب رضى الله عنه در كافى و ابن بابويه در فقيه، از حضرت امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده‌اند كه فرمود كه: هيچ صاحب مالِ طلا يا نقره نيست كه زكات مال خود را ندهد، مگر آن كه خداى تعالى، او را نگاه مى‌دارد و محبوس مى‌سازد در بيابانى كه گياه در آن جا نروييده باشد، و مسلّط مى‌سازد بر او مارى يا مار نرى را كه از بسيارى زَهر كه در سرِ او جمع شده باشد، مو در سر او نباشد و آن مار، قصد او كند و او گريزان باشد، و چون بيند كه از او خلاصى نمى‌تواند يافت، تن در دهد و خود را به دست او دهد. پس او را به دندان بخايد، به نوعى كه آواز آن، ظاهر شود، مثل آن كه كسى تُرب را بخايد، يا مثل آن كه شتر نر، چيزى را به دندان بشكند و بعد از آن در گردن او به طريق طوق بپيچد؛ و اين، معنى كلام الهى است كه فرموده: «سَيُطَوَّقُونَ ما بَخِلُوا بِهِ يَوْمَ الْقِيامَةِ».[3] يعنى: زود باشد كه در گردن ايشان، طوق كنند آن چيزى را كه به او بخل مى‌كرده‌اند در روز قيامت.

و هيچ صاحب مال، شتر يا گوسفند يا گاوى نيست كه زكات مال خود را ندهد، مگر آن كه خداى تعالى، او را حبس كند در صحراى بى‌گياهى تا هر حيوان سُم شكافته، بر روى او راه رود و هر حيوان نيشدارى، او را بگَزَد. و هيچ صاحب مال مو يا درخت خرما يا زراعتى نيست كه زكات مال خود ندهد، مگر آن كه خداى تعالى، آن زمين را تا هفت طبقه، در گردن او طوق‌

[1]. سوره توبه، آيه 34 و 35.

[2]. الكافى، ج 2، ص 287، ح 24.

[3]. سوره آل عمران، آيه 180.