چنين سندى با ويژگى‌هاى ذكر شده، حديث را از حدّ واحد بودن و ترديد در صدور آن، خارج نمى‌كند.

4. نقل نشدن آن به وسيله ساير افرادى كه بهشتى ناميده شده‌اند

نكته ديگرى كه موجب تضعيف حديث «عشره مبشَّره» مى‌شود، اين است كه بجز عبد الرحمان بن عوف و سعيد بن زيد، ساير افرادى كه در اين حديث، بهشتى معرّفى شده‌اند، آن را از پيامبر صلى الله عليه و آله نقل نكرده‌اند.

همچنين اين سؤال، مطرح است كه: چرا پيش از اين كه سعيد بن زيد، اين حديث را در زمان عثمان از پيامبر صلى الله عليه و آله نقل كند، هيچ يك از آن نُه نفر، به نفع خود به آن استناد نكرده است؟ و چرا در جنگ جمل، زبير در احتجاج با امام على عليه السلام آن را از سعيد بن زيد نقل كرده‌[1]، نه از پيامبر؟

5. عدم قبول شهادت متّهم‌

با عنايت به اين كه سند حديث «عشره مبشَّره»، به عبد الرحمان بن عوف و سعيد بن زيد مى‌رسد و اين دو، خود، در شمار بشارت داده شدگان به بهشت در اين حديث‌اند، شهادت آنها بر خوبىِ خود- هر چند در كنار ديگران- به اتّفاق علما، قابل قبول نيست.[2]

6. اضطراب در متن حديث‌

افزون بر ضعف اسناد حديث «عشره مبشَّره»، اضطراب شديد متن آن، قرينه‌اى‌

[1]. ر. ك: الإفصاح: ص 71، تلخيص الشافى: ج 3 ص 241.

[2]. ر. ك: تدريب الراوى: ص 265. گفتنى است كه علما، تمام شرايط شاهد را براى راوى هم معتبر شمرده‌اند و متّهم بودن راوى به تعريف از خودش، يكى از موانع پذيرش روايت، دانسته شده است. اجماع فقها در اين موضوع، ثابت است( ر. ك: الفقه الإسلامى و أدلّته: ج 8 ص 6041).