979 پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: مؤمن، هر گاه به گناهان دست يازد و بدانها دچار شود، به فقر دچار مى‌گردد و اگر اين، كفّاره گناهانش نشد، به بيمارى دچار مى‌گردد و اگر اين هم كفّاره گناهانش نشد، به ترس و تعقيب از جانب حكومت دچار مى‌گردد و اگر اين نيز كفّاره گناهانش نشد، هنگام جان دادن، بر او سخت گرفته خواهد شد تا در حالى خداى را ديدار كند كه گناهى نداشته باشد تا به خاطر آن، بازخواست شود. آن گاه [خدا] دستور مى‌دهد كه او را به بهشت برند.

980 پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: خداى متعال فرمود: «هيچ بنده خدايى‌[1] نيست كه بخواهم او را به بهشت ببرم، مگر آن كه او را دچار رنج و گرفتارى جسمى مى‌كنم. اگر اين، كفّاره گناهانش شد كه شد، و گر نه حكمران را بر او مسلّط مى‌گردانم و اگر اين، كفّاره گناهانش نشد، در روزى‌اش بر او تنگ مى‌گيرم و اگر اين هم كفّاره گناهانش نشد، هنگام مُردن بر او سخت مى‌گيرم تا آن كه بدون گناه، نزد من آيد.

سپس او را به بهشت مى‌برم».

981 امام باقر عليه السلام: چون قاسم پسر خديجه از دنيا رفت، پيامبر خدا صلى الله عليه و آله به نزد خديجه رفت و ديد او گريه مى‌كند. فرمود: «چرا گريه مى‌كنى؟».

خديجه گفت: اشكم بى اختيار، جارى شد و گريه‌ام گرفت.

پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: «اى خديجه! آيا حاضر نيستى كه چون روز قيامت شود، به درِ بهشت بيايى و او آن جا ايستاده باشد و دستت را بگيرد و تو را به بهشت بَرَد و تو را در بهترين مكان آن جاى دهد؟ اين، براى هر مؤمنى هست. خداى عز و جل، حكيم‌تر و كريم‌تر از آن است كه از مؤمن، ميوه دلش را بگيرد و سپس با اين حال، او را براى هميشه عذاب كند».

[1]. در مأخذ،« للَّه» آمده است؛ امّا شايد تصحيف‌شده« لى( براى من)» و يا زائد باشد؛ چرا كه در منابع‌ديگر، وجود ندارد.