378 صحيح مسلم‌- به نقل از ابو هريره-: پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: «هيچ كس نيست كه كردارش او را به بهشت برد».

گفته شد: حتّى شما، اى پيامبر خدا؟

فرمود: «حتّى من، مگر آن كه رحمت پروردگارم مرا در بر گيرد».

379 پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: خداى بزرگ و والا فرمود: «آنان كه براى پاداش من كار مى‌كنند، نبايد به كردارهاى خويش تكيه كنند؛ زيرا اگر همه عمرشان را در عبادت من بكوشند و خويشتن را به زحمت اندازند، باز تقصير كرده‌اند و در عبادتشان به عمق بندگى من، و كرامت من و نعمت‌هاى باغ‌هاى بهشتم و درجات بلند در جوارم كه از من مى‌طلبند، نمى‌رسند؛ بلكه تنها به رحمت من بايد اعتماد كنند و به فضل من، اميد داشته باشند و به گمان نيك داشتن به من، دل ببندند. در اين صورت است كه رحمتم به ايشان مى‌رسد، و لطفم، آنان را به خشنودى‌ام مى‌رساند، و آمرزشم جامه گذشتم را بر ايشان مى‌پوشاند؛ چرا كه من خداى مهرگستر مهربانم و بدين ناميده شده‌ام».

380 پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: بهشت و دوزخ با يكديگر به گفتگو پرداختند. دوزخ گفت: من به بزرگان و پادشاهان، اختصاص داده شده‌ام.

بهشت گفت: من چه، كه جز مردمان بينوا و فرودست، واردم نمى‌شوند؟!

خداى بزرگ و والا، به بهشت فرمود: «تو رحمت من هستى. با تو بر هر كس از بندگانم كه بخواهم، رحم مى‌آورم» و به دوزخ فرمود: «تو عذاب من هستى. با تو هر يك از بندگانم را كه بخواهم، عذاب مى‌كنم».

هر دوى آنها پُر مى‌شوند.

381 پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: خداى بلندمرتبه، روزى كه رحمت را آفريد، آن را صد رحمت‌