در مقابل، خليل بن احمد فراهيدى، «جنّت» را به «حديقه» تفسير كرده است:

الجنّة: الحديقة، وهى بستان ذات شجر ونزهة.[1]

جنّت، حديقه است، و حديقه، بوستان داراى درخت و تفرّجگاه است.

برخى از لغت‌شناسان، وجه نام‌گذارى جايگاه نيكوكاران در سراى جاويد به «جنّت» را كثرت درختان و سايه‌هاى آن مى‌دانند[2] و برخى، مستور بودن نعمت‌هاى آن در اين جهان براى ما.[3] گفتنى است كه وجه دوم، از پيامبر خدا صلى الله عليه و آله نيز در پاسخ يزيد بن سلام- كه از علّت نام‌گذارى بهشت به «جنّت» از ايشان پرسيد- نقل شده است:

لأنَّها جَنينَةٌ خيَرَةٌ نَقيَّةٌ و عندَ اللَّهِ تَعالى ذكرُهُ، مَرضيَّةٌ.[4]

براى اين كه بهشت، پوشيده، اندوخته، پاك و در نزد خداى بلندمرتبه، مورد رضايت است.

علّامه مجلسى در تبيين جمله «لأنَّها جَنينَة» مى‌گويد:

أي مستورة عن الخلق ولا يستر إلا ما كان خيرة.[5]

يعنى از خلق، پوشيده است و جز اندوخته هم چيزى پوشيده نمى‌شود.

راغب اصفهانى به هر دو وجه تسميه اشاره كرده، مى‌گويد:

والجنة كل بستان ذى شجر يستر بأشجاره الأرض، قال عزوجل: «لَقَدْ كانَ لِسَبَإٍ فِي مَسْكَنِهِمْ آيَةٌ جَنَّتانِ عَنْ يَمِينٍ وَ شِمالٍ»[6] «وَ بَدَّلْناهُمْ بِجَنَّتَيْهِمْ جَنَّتَيْنِ»[7]

«وَ لَوْ لا إِذْ دَخَلْتَ جَنَّتَكَ»[8] قيل: وقد تسمى الاشجار الساترة جنة، وعلى ذلك‌

[1]. كتاب العين: ج 6 ص 22.

[2]. ر. ك لسان العرب: ج 13 ص 100، النهاية: ج 1 ص 307، مجمع البحرين: ج 1 ص 326.

[3]. ر ك: معجم المقايس اللغة: ج 1 ص 426.

[4]. علل الشرايع: ص 472 ح 33، بحار الأنوار: ج 8 ص 188 ح 157.

[5]. بحار الأنوار: ج 9 ص 307.

[6]. سبأ: آيه 15.

[7]. سبأ: آيه 16.

[8]. كهف: آيه 39.