درآمد

واژه‌شناسى «جنّت»

واژه «جنّت» در لغت عرب، از ريشه «جنن»- به معناى «ستر (پوشيدگى و حفاظ داشتن)»-، همان باغ يا بستان است كه زمين آن، به سبب تراكم بسيار درختان يا گل‌ها، از ديده پوشيده مى‌ماند.

ابن فارس در اين باره مى‌گويد:

الجيم و النون أصل واحد وهو السترو التستر ... والجنة البستان وهو ذاك لأن الشجر بورقه يستر.[1]

شجيم و نون، يك ريشه است و آن، پوشش و پوشاندن است ... و جنّت، بوستان است و چنين بودنش، براى اين است كه درختان، با برگ‌هايشان [زمينى را] مى‌پوشانند.

همچنين، بستان و يا نخلستانى كه پيرامون آن، محصور شده و درون آن از نظر، پنهان است، «جنّت» ناميده مى‌شود.[2] برخى از لغت‌شناسان بر اين باورند كه واژه «جنّت» در كلام عرب، جز به باغى كه در آن، درخت‌هاى خرما و انگور باشند، اطلاق نمى‌گردد و در غير اين صورت، «حديقه» گفته مى‌شود.[3]

[1]. معجم مقاييس اللغة: ج 1 ص 421، ذيل« جَنّ».

[2]. الزينة، ابو حاتم رازى: ج 2 ص 196- 197( به نقل از: دانش‌نامه جهان اسلام: ج 11 ص 1« مَدخل جنت»).

[3]. ر. ك: لسان العرب: ج 13 ص 100.