وارد گشته‌اند و اسبانشان مى‌تازند و شترهايشان، آوازهايى سر مى‌دهند كه شنوندگان، زيباتر از آن را نشنيده‌اند، و ابرى بر آنان سايه افكنده كه مُشك و زعفران، بر ايشان مى‌بارد، و اسب‌هايشان ميان درختان آن بهشت‌ها، شيهه مى‌كِشند، و شترهايشان در ميان پشته‌هاى زعفران، آنان را سِير مى‌دهند، و بر روى مرواريد و مرجان، قدم بر مى‌دارند، و پيشكاران (/ خدمتكاران) بهشت، با منبرهايى از گل‌هاى خوش‌بو به استقبالشان مى‌آيند، و از سوى عرش، بادى بر ايشان مى‌وزد و بر سر و روى آنان، ياسمن و گل بابونه مى‌افشانَد، و چون به درِ بهشت مى‌رسند، رضوان‌[1] در را برايشان مى‌گشايد. آن گاه، در آستان باغ‌هاى بهشت براى خداوند، به سجده مى‌افتند.

[خداى‌] جبّار، خطاب به ايشان مى‌فرمايد: «سرهايتان را برداريد؛ چرا كه [امروز،] رنج و زحمتِ عبادت را از شما برداشتم و در بهشت رضوان، سُكنايتان دادم».

4/ 4: درهاى بهشت‌

قرآن‌

«بهشت‌هاى جاويدان كه درهاى آنها، برايشان گشوده است».

«و كسانى كه از پروردگارشان پروا داشتند، گروه‌گروه، به سوى بهشت، سوق داده مى‌شوند تا بِدان رسند و درهاى آن، گشوده گردد و نگهبانان آن به ايشان گويند: درود بر شما! خوش آمديد! در آن، در آييد [و] جاودانه [بمانيد]».

[1]. رضوان: فرشته دربان بهشت.