در اختيار سيّد مرتضى (م 436 ق) بوده و وى بدون واسطه، و محمّد باقر مجلسى (م 1111 ق) با واسطه، از آن روايت كرده‌اند.[1] 6. كتاب‌ الدلائل‌ نيز تا سده هفتم در دسترس بوده و ابن طاووس (م 662 ق) از بخش نهم آن‌[2] نقل كرده و محمّد باقر مجلسى نيز با واسطه ابن طاووس، همان مطالب را نقل كرده است.[3]

26. ابن جعابى (م 355 ق)

محمّد بن عمر بن محمّد بن سلم تميمى، مكنّا به ابو بكر و معروف به ابن جعابى؛ محدّث و رجالى. نام اين محدّث را به اختلاف، محمّد[4] و عمر[5] ذكر كرده‌اند. گويا وى در بغداد، زاده شد و در همان جا سكونت گزيد. او به موصل، مصر، حلب و دمشق نيز سفر كرد و سرانجام در سال 355 ق، در بغداد درگذشت.[6] ابن جعابى از مشايخ حديث و رجال اهل سنّت نيز بهره فراوان برد.[7] وى به قوّت حافظه شهرت داشت و بر پايه گزارشى، دويست تا چهارصد هزار حديث از حفظ داشت.[8] شيخ مفيد، ابن عبدون و ابن غضائرى، از وى روايت كرده‌اند.[9]

تأليفات‌

3. الجامع فى الحديث‌، محمّد بن احمد بن يحيى. به گفته ابن طاووس (م 646 ق) در

مصادر سيزده كتاب براى ابن جعابى ذكر شده است. از عناوين كتاب‌هاى وى،

[1]. بحار الأنوار، ج 45، ص 313.

[2]. فرج المهموم، ص 95

[3]. بحار الأنوار، ج 58، ص 162.

[4]. رجال النجاشى، ص 394؛ تاريخ بغداد، ج 3، ص 236؛ الفهرست، طوسى، ص 229.

[5]. الفهرست، طوسى، ص 185.

[6]. تاريخ بغداد، همان جا، ص 241.

[7]. همان، ج 3، ص 238؛ الفهرست، طوسى، همان جا.

[8]. رجال النجاشى، همان جا؛ الفهرست، طوسى، همان جا؛ تاريخ بغداد، ج 3، ص 237.

[9]. رجال النجاشى، همان جا؛ الفهرست، طوسى، همان جا.