فاضل»،[1] ستوده‌اند. مسعودى از مشايخ حديث ابن ابى زينب نعمانى در كتاب‌ الغيبة[2] و شيخ اجازه ابو مفضّل شيبانى است.[3] با اين حال، مذهب مسعودى روشن نيست. آيا وى شيعه بوده يا سنّى و اگر شيعه بوده، بر مذهب امامى بوده يا شيعه به معناى عام؟ در اين باره، دو ديدگاه ديده مى‌شود. ديدگاه نخست- كه گويا پرطرفدار نيز است- وى را امامى مى‌داند. ابن ادريس حلّى (م 578 ق)،[4] ابن طاووس‌[5] و محدّث نورى (م 1320 ق)[6] اين گونه انديشيده‌اند. قرينه بر اين قول، سكوت نخستين مصادر رجالى و كتاب‌شناسى اماميه درباره مذهب مسعودى را مى‌توان قرينه اين ديدگاه شمرد؛ چرا كه اين منابع، به قصد معرّفى كتاب‌ها، مؤلّفان و رجال اماميه تأليف شده‌اند، پس صرف نام بردنشان از كسى، به معناى امامى بودن او تواند بود. در ميان چنين منابعى، فهرست‌ نجاشى را در اين ويژگى، برجسته‌تر بايد شمرد؛ زيرا وى معمولًا به مذهب افراد منحرف اشاره مى‌كند و از ديگر سو، نزديك‌ترين كتاب‌شناس به عصرمسعودى، و آگاه‌ترين و خبره‌ترين رجالى نيز شناخته مى‌شود. پس سكوت وى، مى‌تواند قرينه‌اى قوى بر تشيّع امامى مسعودى باشد.[7] چنين نگرشى، در استدلال‌هاى محمّد باقر مجلسى نيز درباره مذهب ديگر افراد مشكوك، ديده مى‌شود. محدّث نورى افزون بر آنچه گذشت، به شواهدى در كتاب‌ مروج الذهب‌، و إثبات الوصية ى مسعودى؛ بويژه‌ إثبات الوصية، اشاره كرده است. به عقيده محدّث نورى، كتاب‌ اثبات الوصية به تنهايى، دليلى روشن و انكارناپذير بر تشيّع امامى‌

[1]. فرج المهموم، ص 126.

[2]. الغيبة، ص 18 مقدّمه محقّق؛ خاتمة مستدرك الوسائل، ج 1، ص 124.

[3]. رجال النجاشى، ص 254.

[4]. السرائر، ج 1، ص 161.

[5]. فرج المهموم، همان جا.

[6]. خاتمة مستدرك الوسائل، ج 1، ص 119- 122.

[7]. همان، ج 1، ص 119.