مى‌كرد.[1] تنها راوى او، فرزندش حيدر بن محمّد سمرقندى است.[2]

تأليفات‌

شمار تأليفات عيّاشى، بيش از دويست كتاب‌[3] در زمينه‌هاى فقه (حدود 107 كتاب)، تفسير، دعا و زيارت، اخلاق و آداب، كلام، رجال، سيره، طب، نجوم و قيافه‌شناسى بوده است. همگى اين آثار به جز تفسير، ناياب‌اند.

اثر چاپى: التفسير.

16. ابو عمرو كشى (م 329 ق)

محمّد بن عمر (عمير) بن عبد العزيز، مكنّا به ابو عمرو و معروف به كشّى؛ محدّث و رجالى. سال وفات او دانسته نيست. وى به قرينه مصاحبت با عيّاشى‌[4] و هم‌طبقه بودن با كلينى (م 329 ق)،[5] احتمالًا در سال 328 ق فوت شده است.[6] ابو عمرو كشّى، اهل كش از توابع سمرقند بود. به قرينه آن‌كه جعفر بن قولويه (م 368 ق) و هارون بن موسى تلعكبرى از وى اجازه روايت گرفته‌اند،[7] گويا او مدّتى در بغداد بوده است.

اسامى مشايخ كشّى در كتاب‌ معرفة الرجال‌ كه به پنجاه نفر مى‌رسند، نشان مى‌دهد كه اكثر آنها در ماوراء النهر؛ بويژه شهر كش، زندگى مى‌كرده‌اند.[8] كشّى رجالى قابل اعتماد و بنام شيعه بود كه به اخبار نيز آگاهى داشت.[9] وى در

[1]. رجال النجاشى، ص 351.

[2]. همان، ص 315.

[3]. الفهرست، طوسى، ص 212- 215؛ رجال النجاشى، ص 351- 353.

[4]. رجال النجاشى، ص 373.

[5]. الذريعة، ج 2، ص 478 و ج 21، ص 262.

[6]. همان، ج 2، ص 133.

[7]. رجال النجاشى، ص 373؛ رجال الطوسى، ص 440.

[8]. خاتمة مستدرك الوسائل، ج 3، ص 290- 296.

[9]. رجال النجاشى، ص 373؛ رجال الطوسى، ص 440.