تأليفات‌

سه كتاب در زمينه كلام و فقه، به ابن خزّاز، نسبت داده شده است.

اثر چاپى: 1. كفاية الأثر في النص على الأئمّة الإثنى عشر.

اثر ناياب: 2. الإيضاح فى اصول الدين على مذهب أهل البيت عليهم السلام‌، كه با عنوان‌ الإيضاح فى الاعتقاد نيز ذكر شده است.[1] اثر نايابى كه در منابع بعدى انعكاس يافته است: 3. الأحكام الشرعية على مذهب الإمامية. گويا اين كتاب، همان‌ الأحكام الشيعية است كه در اختيار محمّد باقر مجلسى (م 1111 ق) بوده و وى روايتى را در باره دفن شبانه حضرت فاطمه عليها السلام به دست امام على عليه السلام، از آن نقل كرده است.[2]

15. عيّاشى سمرقندى (م 320- 329 ق)

محمّد بن مسعود بن عيّاش سمرقندى، مكنّا به ابو النضر و معروف به عيّاشى؛ محدّث، مفسّر، فقيه و رجالى. سال وفات او معلوم نيست. به قرينه آن‌كه وى دوست و استاد ابو عمرو كشّى (م 329 ق) و معاصر ابو جعفر كلينى (م 329 ق) بوده، شايد فوت او بين 320 تا 329 ق، اتفاق افتاده باشد.[3] عيّاشى به پيروى از پدر، بر مذهب اهل سنّت بود و در اين مدّت، از مشايخ حديث اهل سنّت فراوان استفاده كرد.[4] او در جوانى، به تشيّع گرويد و از مشايخ حديث كوفه، بغداد و قم حديث شنيد.[5] عيّاشى را صادق، موثّق و از چهرهاى برجسته اماميه‌[6] جليل القدر، واسع الأخبار، بصير و آگاه به روايات خوانده‌اند؛[7] اگرچه از ضعفا نيز بسيار روايت‌

[1]. معالم العلماء، ص 106.

[2]. بحار الأنوار، ج 43، ص 184.

[3]. هدية العارفين، ج 2، ص 32؛ كتاب‌خانه ابن طاووس، ص 545؛ معجم المؤلّفين، ج 12، ص 20.

[4]. رجال النجاشى، ص 350.

[5]. همان، ص 351؛ معجم رجال الحديث، ج 18، ص 242.

[6]. رجال النجاشى، ص 351.

[7]. الفهرست، طوسى، ص 211.