اعتماد در نقل حديث، شناخته مى‌شد. او از على بن بابويه و شيخ صدوق، روايت كرده و ابن غضائرى نيز از وى روايت كرده است.

تأليفات‌

دو كتاب به حسين بن بابويه نسبت داده شده كه هر دو، ناياب‌اند: يكى‌ التوحيد و نفى التشبيه‌، و ديگرى كتابى براى صاحب بن عبّاد.[1]

10. حسن بن محمّد قمى (زنده در 378 ق)

حسن بن محمّد بن حسين قمى شيبانى (شيبانىُّ الوِلاء)؛ محدّث و مورّخ. جزئيات زندگى او معلوم نيست و در مصادر اوليّه نيز نامى از او نبرده‌اند. مهم‌ترين و نخستين منبع در شرح حال حسن بن محمّد قمى، كتاب‌ رياض العلما ء افندى اصفهانى است.[2] به گزارش افندى اصفهانى، او معاصر شيخ صدوق بوده و از حسين بن على بن بابويه نيز روايت كرده است.[3]

تأليف‌

تنها اثر شناخته شده و نامدار حسن بن محمّد، كتاب‌ تاريخ قم‌ است. وى اين كتاب را در سال 378 ق،- هنگامى كه برادرش على بن محمّد حسن كاتب، حكمران قم بود-، تأليف كرد. وى، اين كتاب را با مقدّمه‌اى بلند در ثنا و ستايش صاحب بن عبّاد، وزير ركن الدوله بويه به وى تقديم كرد.[4]

11. ابن قولَوَيه قمى (م 368- 369 ق)

جعفر بن محمّد بن جعفر بن موسى بن قولَوَيه (قولُويِه)، مكنّا به ابو القاسم و معروف‌

[1]. رجال النجاشى، ص 50؛ أمل الآمل، ج 2، ص 98.

[2]. خاتمة مستدرك الوسائل، ج 1، ص 366؛ الذريعة، ج 3، ص 276؛ مفاخر اسلام، ج 3، ص 153.

[3]. رياض العلماء، ج 1، ص 318؛ خاتمة مستدرك الوسائل، ج 1، ص 366.

[4]. تاريخ قم، ص 2- 3؛ رياض العلماء، ج 1، ص 318؛ خاتمة مستدرك الوسائل، ج 1، ص 364؛ الذريعة، ج 3، ص 278.