و تنها در سفرى كوتاه، به رى‌[1] و بغداد[2] رفت. وى در سال 328 ق، در بغداد[3]، به ابن كلوذانى اجازه روايت داد. نيز در سال نام‌بردار به «سال تهافُت كواكب»؛ يعنى 329 ق، از هارون بن موسى تَلَّعُكْبَرى در بغداد، حديث شنيد و اجازه روايت گرفت. در كنار اين دو گزارش، شايان توجه است كه وى در بغداد، با حسين بن روح نوبختى، نايب خاص امام زمان عليه السلام (نيابت 305- 326 ق)، نيز ديدار كرد و حسين بن روح براى فرزنددار شدن وى، نامه‌اى به امام عصر نوشت.[4] اين سه قرينه در كنار يكديگر، اين حدس را تقويت مى‌كنند كه على بن بابويه، يك بار در دهه نخست سده چهارم‌[5] و بار ديگر در دو سال پايانى عمر خود، به بغداد سفر كرده است.

فقاهت و وارستگى او، زبانزد همه رجال‌شناسان شيعه و برخى از اهل سنّت است.[6] بر اثر جايگاه و منزلت رفيع او، عالمان شيعه فتاواى وى را چونان روايت‌[7] و نصّ منقول و خبر مأثور[8] تلقّى كرده‌اند. ابن بابويه ميراث‌بانى بسيار برجسته و پرنقش، براى آموزه‌هاى اهل بيت عليهم السلام در سده چهارم شناخته مى‌شود. مشايخ حديث وى، دست كم 32 نفر بوده‌اند. سعد بن عبد اللَّه اشعرى، عبد اللَّه بن جعفر حميرى و محمّد بن يحيى عطّار، از آن شمارند.[9] معروف‌ترين و مهم‌ترين راويان على بن بابويه، فرزندش شيخ صدوق، هارون بن موسى تلعكبرى، ابن كلوذانى،

[1]. رياض العلماء، ج 4، ص 4- 5؛ الإمامة و التبصرة، مقدّمه محقّق، ص 167.

[2]. رجال النجاشى، ص 261.

[3]. همان جا.

[4]. رجال الطوسى، ص 432.

[5]. ديدار او با نوبختى، بى‌گمان، پيش از به دنيا آمدن فرزندش شيخ صدوق بوده است. هر چند زمان دقيق تولدوى دانسته نيست، قرائنى از تولد وى بين 305 تا 310 ق حكايت دارند.

[6]. ر. ك: منابع پيشين، و نيز: فهرست ابن نديم، ص 246؛ الفهرست، طوسى، ص 157؛ معالم العلماء، ص 100.

[7]. ذكرى الشيعة، ص 4.

[8]. بحار الأنوار، ج 10، ص 405؛ رياض العلماء ج 4، ص 6؛ خاتمة مستدرك الوسائل، ج 3، ص 282.

[9]. خاتمة مستدرك الوسائل، ج 3، ص 285- 287؛ الإمامة و التبصرة، ص 26- 27، مقدّمه محقّق.