المقرى، عن الشيخ أبى جعفر الطوسى، عن الشيخ المفيد محمّد بن محمّد بن النعمان، عن‌ [جعفر بن‌] محمّد بن قولويه القمّى، عن محمّد بن يعقوب الكلينى.[1]

عالم ديگر مشهور اين خاندان، حسن بن زهره (م 620 ق) است. ذهبى به نقل از ابن ابى طَى در شرح حال وى نوشته است:

من أولاد إسحاق بن جعفر بن محمّد بن علىّ بن الحسين الشريف، أبو على الحسينى الإسحاقى الحلبى الشيعى، نقيب مدينة حلب ... و رأس الشيعة و جاههم ... كان أبو على عارفاً بالقراءات و فقه الشيعة و الحديث و الأدب و التواريخ و قد سمع من أبى على محمّد بن أسعد الجوانى النقيب و الافتخار أبى هاشم الهاشمى ....[2]

ادبيات دعانويسى‌

از ديگر نگاشته‌هاى قرن ششم كه نمايانگر تداوم سنّتى كهن در ميان اماميه است، بايد به نگارش كتب ادعيه اشاره كرد. قطب راوندى، كتابى به نام‌ سَلوة الحزين‌ در ذكر ادعيه نگاشته است. اين كتاب، مرسل است و تنها در يك جا از ابو جعفر نيشابورى كه از وى در كتاب‌ قصص الأنبياء نيز روايت كرده، نام برده است. اين كتاب در فصول مختلف به بحث از كيفيت دعا و شرايط استجابت و ذكر ادعيه گوناگون مى‌پردازد.[3] از مهم‌ترين كتب دعايى رايج و متداول در قرن ششم، بايد به‌ صحيفه سجّاديه‌ كه البته در قرن دوم تدوين شده، اشاره كرد.[4] در فهرستى كه محمّد رضا حسينى جلالى از راويان اين كتاب در قرون مختلف فراهم كرده، در قرن ششم مى‌توان به روايت‌

[1]. همان، ص 60.

[2]. تاريخ الإسلام( 611- 620 ق)، ص 657. نيز، ر. ك: الوافى بالوفيات، ج 12، ص 18- 20.

[3]. براى آگاهى بيشتر، ر. ك: گفته‌هاى دانش‌پژوه در معرفى نسخه‌اى از اين اثر در فهرست نسخ خطّى اهدايى سيّد محمّد مشكات، ج 3، بخش 3، ص 1355- 1357.

[4]. اين كتاب در بين اهل سنّت، زيديّه و اسماعيليّه نيز متداول است. در مورد تداول آن در ميان اهل سنّت، ر. ك:« پژوهشى درباره كراميه»، محمّد كاظم رحمتى، كتاب ماه دين، ش 43، ص 66.