در دسترس نبودن آثارى كه روايات مربوط به محاسبه نفْس در آنها آمده، تصميم مى‌گيرد تا روايات ناظر به لزوم محاسبه نفس را يك جا گردآورى كند.

ابن طاووس، در باب اوّل اين كتاب، آيات دال بر لزوم محاسبه نفْس و در باب دوم، روايات ناظر به آن را ذكر مى‌كند. نخستين روايت ابن طاووس، گرچه مرسل است، امّا روايت مشهور «حاسبوا أنفسكم قبل أن تحاسبوا» است. او سپس رواياتى از كتاب‌ الكافى‌ كلينى، الأمالى‌ ابوطالب يحيى بن حسين هارونى (م 424 ق)، كتاب يا اصل مسعدة بن زياد ربعى، فضل الدعاء محمّد بن حسن صفّار قمى و الأمالى‌ شيخ مفيد، نقل كرده است.

باب بعدى به زمان‌هايى مى‌پردازد كه لازم است آدميان، دقّت بيشترى در محاسبه اعمال خود كنند؛ چرا كه در اين اوقات، اعمال انسان‌ها مورد ارزيابى قرار مى‌گيرد.

در اين باب، ابن طاووس از كتاب‌هاى مهم حديثى: الدلائل‌ عبد اللَّه بن جعفر حميرى، تفسير ابن عقدة، تفسير روايى‌ ما نزل من القرآن فى النبىّ و الأئمّة ى محمّد بن عبّاس بن مروان مشهور به ابن ماميار، و برخى منابع اهل سنّت چون: صحيح مسلم‌، احاديثى نقل كرده است.

باب پنجم كتاب، به فضيلت محاسبه اعمال و روايات وارد شده در اين باره اختصاص يافته است. مهم‌ترين متنى كه در اين بابْ مورد استفاده ابن طاووس بوده، كتاب‌ خطب مولانا على عليه السلام‌ عبد العزيز جلودى (م 302 ق) است كه ابن طاووس نسخه‌اى كهن و به خطّ مؤلّف در اختيار داشته است.[1] 6. جمال الاسبوع بكمال العمل المشروع‌.

ابن طاووس در اين كتاب به ذكر دعاها و نمازهايى مى‌پردازد كه انجام دادن آنها در ايّام هفته، مستحب است.

7. مُهج الدعوات و مَنهج العبادات.[2]

[1]. ر. ك: همان، ص 52.

[2]. چاپ‌هاى متعدّدى از اين كتاب موجود است. متن چاپى اين كتاب كه در بيروت و انتشارات الأعلمى( بيروت، 1414 ق) منتشر شده، بسيار مغلوط است و در ضبط اسامى، غلطهاى فراوانى دارد. به عنوان مثال، ابو المفضّل شيبانى به« ابو الفضل»( ص 180) و يا نام صفى الدين محمّد بن معد موسوى به« محمّد بن صعد»( ص 259) تصحيف شده است.