الحسن»[1]، «لمّا رواه محمّد بن الحسن بن أحمد»[2]، «لمّا رواه محمّد بن الحسن بن الوليد»[3] از وى نقل روايت كرده است.

در مواردى نيز ابن طاووس به نام فرد صاحب اثر اشاره كرده و در ادامه، طريق خود را در نقل حديث از وى، متذكّر شده است. در مواردى به كمك اين نقل قول‌ها، حتّى مى‌توانيم آثار كهن نقل‌شده در متون ديگرى را شناسايى كنيم. نمونه مهمى از اين دست، كتاب‌ الزواجر و المواعظ ابو احمد حسن بن عبد اللَّه بن سعيد عسكرى (م 7 ذى حجّه 382 ق) است.

رضى الدين ابن طاووس در كتاب‌ كشف المَحَجّة لثمرة المُهجة كه در واقع، زندگى‌نامه خودنِگاشت وى نيز هست، در فصل 154، براى به پايان بردن بحث كتاب، از وصيّت‌نامه امام على عليه السلام به فرزندش امام حسن عليه السلام سخن گفته است. براى تأكيد بر وثاقت اين وصيّت‌نامه، ابن طاووس به ذكر طرق متعدّد اين خبر در كتاب‌ الزواجر و المواعظ ابو احمد عسكرى‌[4]- كه ابن طاووس از نسخه‌اى كتابت‌شده از آن در ذى القعده سال 473 ق، بهره برده است- اشاره كرده و متن كامل اين طرق را آورده است.[5] ابن طاووس بعد از ذكر اين طرق، به نقل اين وصيّت‌نامه به وسيله كلينى اشاره كرده و به دليل تفاوت روايت كلينى از عسكرى، متن را به نقل از كلينى آورده است. با

[1]. ر. ك: همان، ص 93 و 94.

[2]. ر. ك: همان، ص 95.

[3]. ر. ك: همان، ص 96.

[4]. براى آگاهى از شرح حال عسكرى، براى نمونه، ر. ك: الوافى بالوفيات، ج 12، ص 76- 78. صفدى درشرح حال عسكرى در بيان مقام ارجمند او چنين آورده است:« انتهت إليه رياسة الحديث و الإملاء للآداب و التدريس بقطر خوزستان و رحل إليه الأجلّاء للأخذ عنه و القراءة عليه».

[5]. كشف المحجّة لثمرة المهجة، ص 218 و 219. در تصحيح اسامى برخى از اين افراد، خطاهايى وجود دارد. همچنين درباره كتاب الزواجر و المواعظ، ر. ك: كتاب‌خانه ابن طاووس، ص 606 و 607.