سروى‌[1]، ابو رضا فضل اللَّه بن على حسينى،[2] عبد الجليل بن عيسى بن عبد الوهّاب رازى، ابو الفتوح حسين بن على رازى،[3] محمود و على (فرزندان على بن عبد الصمد تميمى)، محمّد بن حسن شوهانى، ابوعلى فضل بن حسن طبرسى،[4] ابو جعفر محمّد بن على حلبى و حسين بن احمد بن طحال مقدادى، همگى از فرزند شيخ طوسى و عبد الجبّار بن على رازى، روايت نموده و اجازه روايت كتبشان را دريافت داشته است.[5] منتجب الدين در مورد عبد الجبّار نوشته است:

فقيه الأصحاب بالرَّى، قرأ عليه فى زمانه قاطبة المتعلّمين من السادة و العلماء، و هو قرأ على الشيخ أبى جعفر الطوسى جميع تصنيفاته، و قرأ على الشيخين سالار و ابن برّاج، و له تصانيف بالعربيّة و الفارسيّة فى الفقه.[6]

[1]. وى، مؤلّف اثر مفقودشده حديثى با عنوان آثار الأبرار و أنوار الأخبار بوده است( ر. ك: الفهرست، منتجب الدين، ص 71).

[2]. در مورد وى، ر. ك: همان، ص 129 و 130؛ طبقات أعلام الشيعة( ثقات العيون)، ص 198- 200.

بنا بر نوشته شيخ آقا بزرگ تهرانى، جمال الدين على بن محمّد متطبّب، در قم به سال 589 ق، براى بار دوم كتاب نهج البلاغه را نزد وى و عالم امامى ديگر محمّد بن ابى نصر قمى قرائت كرده و اجازه روايت دريافت كرده است.

آقا بزرگ تهرانى، صورت اجازه همراه با اجازه روايت برخى ديگر از آثار حديثى را از نسخه‌اى از نهج البلاغه كه متعلق به حيدر قلى خان سردار كابلى بوده، نقل كرده است. وى فرزند عالم مشهور فضل اللَّه بن على حسينى است. از وى كتابى با عنوان إرشاد المسلمين فى شرح كلمات أمير المؤمنين در نسخه‌اى خطّى در كتاب‌خانه پتنه( شماره 2037) موجود است. اين اثر احتمالًا غير كتاب نثر اللئالى لفخر العمانى است.

[3]. على بن عبد اللَّه بن حسين بن بابويه، رجال النجاشى را در سال 551 ق نزد اين عالم امامى، قرائت كرده است( ر. ك: طبقات أعلام الشيعة( ثقات العيون)، ص 194).

[4]. در مورد اين فقه مشهور امامى، ر. ك: همان، ص 17- 216.

[5]. مناقب آل أبى طالب، ج 1، ص 32 و 33. در ادامه، ابن شهرآشوب طرق روايت خويش به شيوخ خود را به نحوهاى مختلف حديثى( مناوله، اجازه و كتابت) آورده است( ر. ك: همان، ص 33 و 34؛ بحار الأنوار، ج 104، ص 33، 47 و 48).

[6]. الفهرست، منتجب الدين، ص 108 و 109. نيز براى آگاهى از اهمّيت عبد الجبّار در روايت آثار شيخ طوسى، ر. ك: بحار الأنوار، ج 104، ص 33 و 48( كه وى از خود شيخ طوسى آثارش را روايت كرده است).