به ابو العبّاس‌[1] و فرزند او محمّد بن عبد اللَّه بن جعفر بود.[2] گويا حميرى اين كتاب را براساس اسانيد عاليه به هر امام، جداگانه سامان داده بود. قرينه اين مطلب، اشاره به قرب الاسناد به امام كاظم و امام رضا عليهما السلام در رسالة ى أبو غالب زرارى (م 358 ق)، قرب الاسناد به امام صادق‌[3] و قرب الاسناد به امام رضا، امام جواد و صاحب الامر عليهم السلام است.[4] بخشى از اين كتاب كه باقى مانده، قرب الاسناد به امام صادق عليه السلام است. محمّد باقر مجلسى (م 1111 ق) نيز در تأليف‌ بحار الأنوار، از اين كتاب استفاده كرده و نسخه‌اى از آن را به خطّ ابن ادريس حلّى (م 587 ق)، در اختيار داشته است. چندين نسخه با همان خط را آقا بزرگ تهرانى (م 1374 ق) نيز معرّفى كرده است.[5] 2. قرب الإسناد على بن ابراهيم بن هاشم قمى (م 327 ق) صاحب‌ تفسير القمى.[6] اين كتاب ناياب است.

3. قرب الإسناد على بن حسين بن موسى بن بابويه قمى (م 329 ق) پدر شيخ صدوق (م 381 ق).[7] به موجب گزارش احمد اردبيلى معروف به مقدّس اردبيلى، در كتاب‌ حديقة الشيعة، و مير محمّد اشرف (م 1103 ق) در كتاب‌ فضائل السادات‌، اين كتاب تا سده يازده نيز در دسترس بوده است.[8] 4. قرب الإسناد محمّد بن جعفر بن بطّه مؤدّب قمى؛[9]

[1]. بحار الأنوار، ج 1، ص 7؛ الذريعة، ج 17، ص 68.

[2]. مستطرفات السرائر، ص 624.

[3]. الذريعة، ج 17، ص 69.

[4]. رجال النجاشى، ص 220.

[5]. الذريعة، ج 17، ص 69.

[6]. رجال النجاشى، ص 260.

[7]. همان، ص 261.

[8]. الذريعة، ج 17، ص 70.

[9]. رجال النجاشى، ص 273.