معنايى و تأويل درست آن را نيز بيان كرده است. از اين رو، كتاب‌ المجازات النبوية افزون بر جنبه ادبى‌اش، در زمينه فقه الحديث نيز ارزشمند است.

شيوه كار سيّد رضى چنين است كه پس از نقل حديث- كه بدون ذكر اسناد است-، اگر روايت ديگرى از آن حديث وجود داشته باشد، به نقل آن مى‌پردازد و سپس متذكّر مى‌شود كه اين قول، مجاز است يا اين كلام، استعاره ياكنايه و يا تشبيه است. محقّق محترم كتاب بر اين عقيده است كه سيّد رضى، ميان انواع بلاغت، تمايز نگذاشته و تشبيه و كنايه و مجاز و استعاره را يكى پنداشته است‌[1] و خود در پاورقى، به اين تمايز اشاره كرده و در هر مورد، وجه و نوع خاصّ انواع بلاغت را ذكر كرده است.

اين كتاب با اعتنا و اعتماد علما و محدّثان مواجه شده است. براى نمونه، شيخ ابراهيم كفعمى (م 994 ق) آن را تلخيص كرده‌[2] و محمّد باقر مجلسى در بحار الأنوار و شيخ حرّ عاملى در وسائل الشيعة و ميرزا حسين نورى در مستدرك الوسائل‌، از آن نقل كرده‌اند.[3]

3. رسالة فى معنى المولى‌

مؤلّف: شيخ مفيد

تحقيق: مهدى نجف‌

ناشر: دار المفيد بيروت، چاپ دوم، 1414 ق.

در مقدّمه محقّق كتاب، به نسخه‌هاى خطّى آن اشاره نشده است. از اين كتاب چندين نسخه به موجب برخى گزارش‌ها، چندين نسخه خطّى از اين كتاب وجود

[1]. المجازات النبوية، ص 5.

[2]. الذريعة، همان جا.

[3]. بحار الأنوار، ج 1، ص 11؛ وسائل الشيعة، ج 3، ص 494، 500، 503، 517؛ ج 5، ص 84؛ ج 20، ص 41؛ مستدرك الوسائل، ج 2، ص 78، 597؛ ج 3، ص 115، 121، 146، 358؛ ج 4، ص 10، 59.