چنان كه گزارش شده، هجده نسخه خطّى از اين كتاب وجود دارد كه كهن‌ترينِ آنها در سال 687 ق، كتابت شده است.[1] گروه تحقيق مؤسّسه الهادى، افزون بر چهار نسخه اساسى، بر هشت نسخه كمكى نيز اعتماد كرده‌اند كه برخى از آنها به سال 1034 ق، تعلّق دارد.[2] كتاب‌ الهداية، بارها چاپ شده است؛ از جمله، در سال 1376 ق.[3] نام كتاب‌ الهداية افزون بر همين عنوان،[4] الهداية بالخير[5] نيز آمده است. شيخ صدوق در كتاب‌ الإعتقادات فى دين الإمامية،[6] به‌ الهداية ارجاع داده است. از اين قرينه، به دست مى‌آيد كه وى اين كتاب را پيش از الإعتقادات‌ تأليف كرده و بر آن اعتماد نموده است. انتساب‌ الهداية به شيخ صدوق، معروف است؛ هر چند نه به حدّ و اندازه آثار ديگرش همچون‌ معانى الأخبار و الأمالى.[7] شيخ صدوق تصريح نكرده كه عبارات‌ الهداية، متن روايت است- چنان‌كه درباره متن‌ المقنع‌، تصريح كرده بود- و حتى بر صحّت روايات آن نيز تأكيد نكرده- چنان‌كه درباره روايات‌ كتاب من لا يحضره الفقيه‌، تصريح كرده بود-. با اين همه، شگفت است كه‌ الهداية، از مصادر كتاب‌هاى حديثى و فقهى و كلامى است؛ مانند: مختلف الشيعة، بحار الأنوار، الحدائق الناظرة، كتب شيخ مرتضى انصارى و جواهر الكلام.[8] در توجيه اين اعتماد، برخى متذكّر شده‌اند كه همه فتاواى صدوق، به مثابه متن حديث است.[9]

[1]. الهداية، ص 25- 26، مقدّمه محقّق.

[2]. همان، ص 28- 30.

[3]. مجلة تراثنا، ج 54، ص 449- 450.

[4]. الفهرست، ابن نديم، ص 291، 292؛ رجال النجاشى، ص 397؛ الفهرست، طوسى، ص 237؛ الهداية، ص 6، مقدّمه محقّق.

[5]. الذريعة، ج 25، ص 174.

[6]. الإعتقادات فى دين الإمامية، ص 95.

[7]. بحار الأنوار، ج 1، ص 26.

[8]. مختلف الشيعة، ج 3، ص 174، 281، 295؛ الهداية، ص 9، مقدّمه محقّق.

[9]. بحار الأنوار، ج 10، ص 405؛ خاتمة مستدرك الوسائل، ج 3، ص 327؛ الهداية، ص 16، مقدّمه محقّق.