او، اهمّيت و جايگاه كتاب، معرّفى مشايخ و راويان ابن قولويه، توثيق مشايخ او و معرّفى نسخه‌هاى خطّى. مقدّمه مؤلّف، به موضوع كتاب، شيوه سامان و ويژگى روايات آن، اختصاص يافته است. به موجب اين مقدّمه، روايات كتاب، همگى از اهل بيت عليهم السلام و از طريق مشايخِ ثقه و قابل اعتماد، نقل شده‌اند. مطالب آن نيز در ابوابى با عناوين مشخّص، سامان يافته و در ذيل هر باب، تلاش شده تنها روايات مربوط به همان باب، آورده شود.[1] اين كتاب در زمينه زيارت رسول اكرم، زيارت امير المؤمنين و زيارت ائمه معصوم عليهم السلام است، شامل: نصوص اين زيارات و فضايل و ثواب آنها، به نقل از خود اهل بيت. مطالب كتاب در 108 باب، با عناوين خاص و متناسب با روايات هر باب، مرتّب شده است. بيش از هشتاد باب، به ذكر اخبار مربوط به شهادت سيّد الشهدا عليه السلام و زيارت او در زمان‌هاى معيّن و ساير اوقات و نيز فضايل و ثواب ايشان، اختصاص دارد. در باب‌هاى ديگر، به زيارت صالحان غير معصوم پرداخته شده است، مانند: عبّاس بن على، حمزة بن عبد المطلّب، عبد العظيم حسنى، فاطمه معصومه و شهدا. باب پايانى كتاب، باب النوادر است.

تعداد روايات كتاب، 755 مورد است كه از اين تعداد، 124 حديث مرسل است.[2] محدّث نورى در سده سيزدهم، به استناد قراينى از خود كتاب، ابراز كرده است كه برخى از روايات كتاب- چون خبرى طولانى و شريف، معروف به «خبر زائده» در باب 82 و 88-، توسط يكى از شاگردان ابن قولويه، نقل شده و وى آن را به جهت مشابهت و هم‌خوانى معنوى با ديگر مطالب، پس از درگذشت مؤلّف، به كتاب افزوده است.[3] اين روايت، بدون اشاره به نكته ياد شده، در بحار الأنوار[4] و گويا از طريق شيخ حرّ عاملى،[5] روايت شده است.

[1]. كامل الزيارة، ص 37.

[2]. مشايخ الثقات، ص 153.

[3]. خاتمة مستدرك الوسائل، ج 3، ص 248- 251.

[4]. بحار الأنوار، ج 8، ص 13( چاپ سنگى).

[5]. كامل الزيارة، ص 30، مقدّمه محقّق.