استناد مى‌كند. يكى از اشعار ديوان‌ ابوطالب كه به آن‌ها استناد شده، دو قصيده «لاميه» و «ميميه» است‌[1] كه هر دو معروف هستند. گويا آنچه در اين كتاب بيش از هر چيز مورد توجّه مؤلّف قرار گرفته، اخلاص دينى ابو طالب است. وى با نقل شواهد تاريخى و اشعار ديوان، در پىِ اثبات اين است كه وفادارى، پشتيبانى و دفاع ابوطالب از پيامبر خدا صلى الله عليه و آله از سرِ عصبيت و رابطه نسبى و سببىِ صرف نبوده است، كه اين تلاش‌ها از ايمان او به پيامبر خدا بر مى‌خاست. به هر روى، اين كتاب از مصادر بحار الأنوار است.[2]

22. الغيبة

مؤلّف: شيخ طوسى‌

تحقيق: عباد اللَّه تهرانى و على احمد ناصح‌

ناشر: مؤسسة المعارف الإسلامية، قم، چاپ اوّل، 1411 ق.

افزون بر نسخه چاپىِ نجف اشرف،[3] چند نسخه خطّى از اين كتاب وجود دارد:

نسخه كتاب‌خانه آستان قدس رضوى (تاريخ كتابت: 1074 ق)، نسخه كتاب‌خانه مدرسه فيضيه در قم (به خطّ خلف بن يوسف بن نجم نجفى، در 1085 ق)، نسخه كتاب‌خانه آستان قدس با تاريخ تحرير 1089 ق، نسخه كتاب‌خانه آية اللَّه مرعشى نجفى (به خطّ ملّا عباسقلى شمس العلما). الغيبة نخستين بار در تبريز، در سال 1323 ق، چاپ شد.[4] از كتاب‌ الغيبة با همين عنوان، در مصادر ياد شده است.[5] اين كتاب درباره غيبت‌

[1]. همان، ص 18، 29.

[2]. بحار الأنوار، ج 1، ص 11.

[3]. الغيبة، ص 12- 13؛ فهرس التراث، ج 1، ص 530.

[4]. الغيبة، ص 9- 10.

[5]. الفهرست، طوسى، ص 241؛ معالم العلماء، ص 150؛ بحار الأنوار، ص 7.