اساس ترتيب‌ مختصر المزنى‌ تأليف كرد.[1] 2. سنن ابو الحسين، احمد بن عبيد بن اسماعيل بصرى صفّار (زنده در 341 ق)؛

3. سنن ابو بكر، محمّد بن يحيى همدانى شافعى (م 347 ق)؛

4. سنن ابو بكر، احمد بن على بن احمد بن محمّد همدانى شافعى (م 398 ق)؛

5. سنن ابو بكر، احمد بن سليمان بن حسن بن اسرائيل نجاد بغدادى حنبلى (م 348 ق).[2]

جمع‌نگارى‌

جمع‌نگارى در اين دوره، به جمع كردن صحيح بخارى و مسلم اختصاص دارد. چهار جمع، براى اين دو كتاب انجام گرفته است:

1. جمع ابو بكر محمّد بن عبد اللَّه بن محمّد جوزقى (م 388 ق)؛

2. جمع ابو مسعود ابراهيم بن محمّد بن عبيد دمشقى (م 401 ق)؛

3. جمع ابو بكر احمد بن محمّد برقانى (م 425 ق)؛

4. جمع ابو عبد اللَّه، محمّد بن ابى نصر فتوح بن عبد اللَّه بن فتوح بن حميد بن يصل حميدى اندلسى قرطبى (م 488 ق).[3]

مسندنگارى‌

مسند، عنوان كتابى است كه در آن، احاديث هر يك از صحابه، جداگانه و بر اساس حروف الفبا، قبايل و سابقه در اسلام يا شرافت در نسب، ذكر شده باشد؛ چه صحيح و حسن باشد و چه ضعيف. برخى از مسانيد، تنها احاديث يك صحابى را در بر دارند، مانند مسند أبى بكر. برخى ديگر، مشتمل بر احاديث شمارى‌

[1]. همان، ص 33.

[2]. ر. ك: همان، ص 36- 37.

[3]. ر. ك: همان، ص 73؛ كشف الظنون، ج 1، ص 559- 600؛ الحديث و المحدّثون، ص 430.