شايان گفتن است كه خوارزمى به كتاب ابن شاذان اشاره نكرده، ولى رواياتى را از طريق ابن شاذان نقل كرده، كه با همان اسناد و متن، در كتاب‌ مئة منقبة ذكر شده‌اند. به قرينه ارسال روايات منقول توسّط سيّد هاشم بحرانى از كتاب‌ مئة منقبة، در برخى از نسخه‌هاى كتاب، اسانيد روايات حذف شده است.[1] نسخه چاپى كتاب شامل مقدّمه محقّق كتاب، مقدّمه كوتاه مؤلّف و اصل كتاب است. محقّق در مقدّمه، به شرح حال مؤلّف، اهميّت و جايگاه تأليف و سپس به معرّفى نسخه‌هاى خطّى و چاپى آن پرداخته است. مقدّمه مؤلّف، به انگيزه و موضوع تأليف اختصاص دارد. به موجب اين مقدّمه، ابن شاذان اين كتاب را بر اساس تقاضاى فردى كه از او به «شيخ» ياد كرده، تأليف نموده است. وى متذكّر شده كه در اين كتاب، صد فضيلت از فضائل امير المؤمنين عليه السلام و اولاد او را از طريق عامّه (اهل سنّت)، گرد آورده است.[2] اصل كتاب شامل صد فضيلت در صد روايت است كه با اسناد كامل، از مشايخ امامى و سنّىِ مؤلّف، از طريق اهل سنّت نقل شده است. اين فضائل، بر اساس اسامى حروف الفبا مرتّب شده‌اند.

13. الاستبصار فى النص على الأئمة الأطهار عليهم السلام‌

مؤلّف: ابو الفتح كَراجِكى‌

تحقيق: گروه مصادر حديث شيعه‌

ناشر: دار الأضواء، بيروت، چاپ دوم، 1405 ق.

پنج نسخه خطّى از اين كتاب موجود است، از جمله: نسخه‌اى در كتاب‌خانه آية اللَّه مرعشى، و نسخه‌اى در كتاب‌خانه مجلس شوراى اسلامى، با تاريخ كتابت‌

[1]. خاتمة مستدرك الوسائل، ج 3، ص 138.

[2]. مئة منقبة، ص 17 و 18.