شريه جُرْهمى، حديث ربيع بن ضَبُع فزارى، حديث شق كاهن، و حديث شدّاد بن عاد بن ارم.

ديگر باب‌ها: ثواب منتظر فرج، نهى از بردنِ نام قائم عليه السلام، و علائم خروج قائم.

باب پايانى، باب «النوادر» است. در اين باب، مسئله فترت مطرح شده است.

كسانى كه به فترت قائل شده‌اند، پنداشته‌اند همان گونه كه در نبوّت فترت و فاصله وجود دارد در امامت نيز چنين است. شيخ صدوق فترت در امامت را مخالف روايات پرشمارى با مضمون «إنّ الأرضَ لا تخلو مِن حجّةٍ إلى يوم القيامة» دانسته است.[1] روايات كتاب، با اسناد كامل‌اند و بيشترشان از على بن بابويه پدر مؤلّف، ابن وليد و محمّد بن على ماجيلويه نقل شده‌اند. كتاب‌ كمال الدين‌، افزون بر ارزش حديثى و كلامى، ارزش فراوان تاريخى نيز دارد. البته ميزان صحّت گزارش‌هاى تاريخى آن؛ بويژه در قسمت اخبار معمّرين، به پاى روايات مربوط به اصل امامت و غيبت آن حضرت نمى‌رسد و خود مؤلّف نيز به اين مسئله تصريح كرده است. وى خود، متذكّر شده كه تكيه‌گاه اصلى او، روايات صحيح و مورد اتفاق است. اخبار معمّرين و امثال آنها تكيه‌گاه اصلى در امكان و اثبات غيبت امام دوازدهم نيست؛ چراكه غيبت آن حضرت، با روايت صحيح و بى‌شمارى از پيامبر خدا صلى الله عليه و آله و ائمه عليهم السلام ثابت است. ياد كردن از دراز عمرها و غيبت انبياى الهى و اوصياى آنها و بسيارى از پادشاهان صالح- كه مورد قبول مخالفان است-، تنها براى رفع استبعاد از اصل غيبت است.[2]

11. فضائل الشيعة

مؤلّف: شيخ صدوق‌

تحقيق: گروه تحقيق مدرسه امام المهدى عليه السلام و شيخ محمّد تقى ذاكرى‌

ناشر: كانون انتشارات عابدى، تهران، بدون تاريخ و نوبت چاپ.

[1]. كمال الدين و تمام النعمة، ص 656- 657.

[2]. كمال الدين و تمام النعمة، ص 638- 639.