ابن حبّان (270- 354 ق)

محمّد بن احمد بن احمد بن حبّان تميمى بَسْتى، معروف به ابن حبّان، محدّث، رجالى، لغوى، فقيه و واعظ. او نزديك به بيست كتاب تأليف كرد كه معروف‌ترينشان، عبارت‌اند از المسند الصحيح على التقاسيم و الأنواع‌، الثقات‌، معرفة المجروحين مِن المحدّثين‌، الضعفاء والمتروكين‌، طبقات المحدّثين بإصبهان‌ و مشاهير العلماء الأمصار.[1]

طَبَرانى (260- 360 ق)

سليمان بن احمد بن مطير لخمى طبرانى، محدّثى فرزانه، صادق و امانتدار بود.[2] وى نزديك به پانزده كتاب تأليف كرد كه معروف‌ترين آنها عبارت‌اند از: كتاب‌ المعجم‌، مسند الشاميّين‌ و دلائل النبوّة. المعجم‌ در سه اندازه است و به ترتيب با عنوان‌هاى: الكبير، الأوسط و الصغير، در 25، نه و دو مجلّد، به چاپ رسيده است.

دارْقُطْنى (306- 385 ق)

على بن عمر بن احمد بن مهدى بغدادى، معروف به دارقطنى، محدّثى رجالى و عالم به فقه الحديث و علل الحديث بود. او را يگانه و سرآمد روزگار خود و بازگشتگاه علم اثر و علوم وابسته به آن دانسته‌اند.[3] آثار دارقطنى بيش از سى عنوان است.

كتاب‌هاى‌ الإلزامات والتتبّع‌، السنن‌، المؤتلف و المختلف‌، و العلل‌، معروف‌ترند.

خطّابى (319- 388 ق)

حمد بن محمّد بن ابراهيم خطّاب بستى، معروف به خطّابى، محدّث، لغوى و

[1]. سير أعلام النبلاء، ج 16، ص 92- 95.

[2]. همان، ج 16، ص 119؛ تذكرة الحُفّاظ، ج 3، ص 912؛ البداية و النهاية، ج 11، ص 270؛ لسان الميزان، ج 3، ص 73.

[3]. سير أعلام النبلاء، ج 16، ص 449؛ سنن الدار قطنى، ص 8- 9، مقدّمه محقّق؛ المؤتلف و المختلف، ص 25- 32، مقدّمه محقّق.