ناشر: انتشارات اسلامى (جامعه مدرسين حوزه علميه قم)، قم، چاپ دوم، 1404 ق.

در اين تصحيح‌ تحف العقول‌، افزون بر مصادر حديثى متأخّر، از دو نسخه خطّى استفاده شده است: نسخه كتاب‌خانه سيّد جلال الدين ارموى، معروف به محدّث ارموى، و نسخه كتاب‌خانه ملّى، بدون تاريخ كتابت.

تحف العقول‌ افزون بر اين، بارها جداگانه و همراه با كتابى ديگر، در ايران و عراق چاپ شده است. از جمله: يك بار در سال 1297 ق، همراه با روضة الكافى،[1] و بار ديگر جداگانه در نجف و در چاپ‌خانه حيدريه، با مقدّمه سيد محمّد صادق بحر العلوم، در سال 1380 ق.[2] در مصادر نخستين، از كتاب‌ تحف العقول‌ ياد نشده است. كتاب‌شناسان سده يازدهم به بعد، از اين كتاب نام برده‌اند و در ميان آنان، انتساب آن به ابن شعبه حرّانى، معروف است؛[3] اگرچه محمّد باقر مجلسى، مؤلّف آن را ناشناخته دانسته است.[4] تحف العقول‌ با سمت و سوى وعظ و اندرز، و بايدها و نبايدهاى اخلاقى، اجتماعى، حكومتى، اقتصادى و معنوى، با چشم‌انداز تهذيب نفس، تأليف شده است. گو اين‌كه مؤلّف از اين فراتر رفته و به مسائل كلامى نيز پرداخته است. اين كتاب را پرفايده‌[5] و استوار بر سامان و نظامى نيكو، دانسته‌اند.[6] نسخه چاپى كتاب، شامل مقدّمه محقّق كتاب، مقدّمه كوتاه علّامه عبد الحسين امينى، مقدّمه مؤلّف و سپس اصل كتاب است.

در مقدّمه محقّق، افزون بر شرح حال مؤلّف و معرّفى تأليف، به معرّفى نسخه‌هاى‌

[1]. تراثنا، ج 32، ص 167.

[2]. همان، ج 3، ص 202.

[3]. أمل الآمل، ج 2، ص 74؛ وسائل الشيعة، ج 20، ص 41؛ رياض العلماء، ج 1، ص 245؛ خاتمة مستدرك‌الوسائل، ج 1، ص 208؛ الذريعة، ج، ص 400.

[4]. بحار الأنوار، ج 1، ص 34.

[5]. أمل الآمل، همان جا.

[6]. بحار الأنوار، همان جا.