ناميده مىشود، يكى از مصادر بحار الأنوار است.[1] ابو الحسن على بن عبد الكريم نجفى، صاحب كتاب الأنوار المضيئة نيز شرحى با عنوان إيضاح المصباح لأهل الصلاح، بر آن نگاشت.[2]
22. ابو الحسن صهرشتى (م حدود 442 ق)
سليمان بن حسن بن سلمان صهرشتى، مكنا به ابو الحسن و معروف به ابو الحسن صهرشتى؛ محدّث، فقيه و متكلّم. نام ابو الحسن صهرشتى به اختلاف، سليمان[3] و سلمان،[4] نام پدرش سلمان[5] و حسين،[6] و نام جدّ او نيز سلمان[7] و محمّد[8] ذكر شده است. اين اسامى را برخى از آنِ دو نفر[9] و گروهى مربوط به يك نفر دانستهاند.[10] ابو الحسن صهرشتى مردى دانشور، فقيه، ديندار و شايسته اعتماد بود.[11] مشايخ او عبارتاند از: سيّد مرتضى، شيخ طوسى، شيخ مفيد، ابو يعلى محمّد ابن حسن بن حمزه جعفرى، ابو الحسين احمد بن على كوفى نجاشى، ابو الفرج مظفّر بن على بن حمدان قزوينى، ابو المفضّل شيبانى، ابو عبد اللَّه حسين بن حسن بن بابويه، برادر زاده شيخ صدوق معروف به حسكا، و ابو الحسن محمّد بن حسين فتّال.[12] سال