طاووس بارها بر نقل روايت از كتابى نوشته طرازى و با خطّ او، تصريح كرده است.[1] اين كتاب با واسطه‌ إقبال الأعمال‌، از مصادر بحار الأنوار[2] و وسائل الشيعة[3] است.

18. ابو الفرج حمدانى (م، حدود 460 ق)

مظفّر بن على بن حسين حمدانى، مكنا به ابو الفرج؛ محدّث و متكلّم. در نسب او، حمدانى (با ياى نسبت)[4] و حمدان (به صورت اسم)، هر دو آمده است.[5] ابو الفرج حمدانى شايسته اعتماد، ديندار و سرشناس بود و در زمره سفراى امام زمان شناخته مى‌شد.[6] وى به قرينه مشايخ بغدادى‌اش- همچون: شيخ مفيد، سيّد مرتضى و شيخ طوسى-، ساكن بغداد بوده و سال وفات او نيز به احتمال، پس از درگذشت شيخ طوسى است.

تأليفات‌

پنج كتاب به ابو الفرج حمدانى نسبت داده شده كه همگى ناياب‌اند: 1. الغيبة، 2. السنة، 3. الزاهر فى الأخبار، 4. المنهاج‌، 5. الفرائض.

19. عبد الوهّاب شعرانى (م پس از 448 ق)

حسين بن عبد الوهّاب شعرانى؛ محدّث، متكلّم، فقيه و شاعر. در مصادر رجالى و كتاب‌شناسىِ پيش از سده يازدهم، نام وى نيامده است. به گفته افندى اصفهانى كه- گويا براى نخستين بار- در سده دوازدهم به معروفى وى پرداخته، حسين بن عبد الوهّاب، عالمى بزرگ و توانا در حديث‌شناسى و نقد اخبار بوده است.[7]

[1]. الإقبال، ج 3، ص 299، 347.

[2]. بحار الأنوار، ج 95، ص 157، 298، 300، 302، 389، 390، 411؛ ج 98، ص 342؛ ج 99، ص 213.

[3]. وسائل الشيعة، ج 5، ص 175؛ ج 7، ص 327؛ ج 20، ص 48.

[4]. فهرست منتجب الدين، ص 101.

[5]. بحار الأنوار، ج 1، ص 15.

[6]. فهرست منتجب الدين، همان جا؛ أمل الآمل، ج 2، ص 323.

[7]. رياض العلماء، ج 2، ص 123- 124.