52. ابوالحسن ارزنى (م 339 ق)

سلامة بن محمّد بن اسماعيل بن عبد اللَّه بن موسى، مكنا به ابو الحسن و معروف به ابو الحسن ارزنى؛ محدّث. وى مدّتى در قم بود[1] و پس از درگذشت احمد بن داوود، به همراه خواهر زاده‌اش محمّد بن احمد بن داوود، به بغداد رفت.[2] سپس در سال 333 ق، بغداد را نيز به قصد شام، ترك كرد؛ ولى پس از مدّتى نه چندان دراز، به بغداد بازگشت و سرانجام در سال 339 ق، در بغداد از دنيا رفت.[3] ابو الحسن ارزنى يكى از بزرگان اماميه و شايسته اعتماد بود.[4] ابن وليد، على بن بابويه، ابن بطّه، ابن همام و ابن ابى ثَلْج، مشايخ حديث او بودند.[5] هارون بن موسى تلعكبرى در سال 328 ق، از او اجازه روايت گرفت.[6] مهم‌ترين راوى او، خواهرزاده‌اش محمّد بن احمد بن داوود است.[7]

تأليفات‌

آثار ابو الحسن ارزنى كه همگى ناياب‌اند، عبارت‌اند از: 1. كتاب الغيبة و كشف الحيرة، 2. كتاب‌ المقنع فى الفقه‌، 3. كتاب‌ الحجّ عملا (كتاب‌ مناسك الحجّ‌).[8]

53. ابوالحسن قزوينى (م، نيمه نخست سده چهارم)

حنظلة بن زكريّا بن يحيى بن حنظله تميمى قزوينى، مكنا به ابو الحسين و معروف به‌

[1]. رجال النجاشى، ص 192.

[2]. رجال النجاشى، همان جا.

[3]. رجال النجاشى، همان جا.

[4]. رجال النجاشى، همان جا.

[5]. رجال النجاشى، همان جا، ص 328.

[6]. رجال الطوسى، ص 428.

[7]. رجال النجاشى، همان جا، ص 382.

[8]. رجال النجاشى، ص 192؛ الفهرست، طوسى، ص 143.