خطّ ابن طاووس، در اختيار عبد الصمد بن محمّد بن على عاملى (م 935 ق) بوده و نوه او بهاء الدين محمّد عاملى، معروف به شيخ بهايى (م 1031 ق)، همه يا برخى از آن را در كتاب‌ كشكول‌ خود، نقل كرده است.[1] اين كتاب از مصادر باواسطه‌ مستدرك الوسائل‌ است.[2]

32. ابومحمّد تلعكبرى (م 385 ق)

هارون بن موسى بن احمد بن سعيد شيبانى، مكنى به ابو محمّد و معروف به تلعكبرى؛ محدّث. وى به قرينه مشايخ و راويانش، ساكن بغداد بود و همان جا نيز درگذشت.[3] ابن همام اسكافى و ابن عقده، معروف‌ترين مشايخ حديث او بودند.

نجاشى (م 450 ق)، محمّد بن هارون تلعكبرى و ابن غضائرى نيز از وى استماع حديث كردند.[4] ابو محمّد تلعكبرى را پر روايت، بسيار قابل اعتماد و بى‌نظير شمرده‌اند.[5] وى افزون بر نقل روايت، راوى اصول و مصنّفات اصحاب بود[6] و دعاى ابو حمزه ثمالى را نيز از طريق حسن بن محبوب، از ابو حمزه نقل كرده است.[7]

تأليفات‌

در مصادر، براى تلعكبرى كتاب‌ الجوامع فى الدين‌، ذكر شده است.[8] برخى از علماى رجال، مشايخ هارون بن موسى را از كتاب‌ الرجال الكبير استرآبادى، استخراج كرده، عنوان‌ رجال السيد كمال الدين‌ را بر آن نهادند.[9] نسخه اين مشيخه، موجود است.[10]

[1]. كشكول بهايى، ج 1، ص 286- 287؛ كتاب‌خانه ابن طاووس، ص 610.

[2]. مستدرك الوسائل، ج 14، ص 61؛ ج 16، ص 204.

[3]. رجال النجاشى، ص 439؛ رجال الطوسى، ص 449؛ مشايخ الثقات، ص 36- 37.

[4]. رجال النجاشى، همان جا؛ معجم رجال الحديث، ج 20، ص 258.

[5]. رجال الطوسى، همان جا.

[6]. رجال الطوسى، همان جا.

[7]. الذريعة، ج 7، ص 186.

[8]. رجال النجاشى، همان جا.

[9]. الذريعة، ج 10، ص 142.

[10]. فهرس التراث، ج 1، ص 436.