حديثْ گذشته است، اسباب و علل افزايش و كاهش در حديث، مناهج تحقيق و روش‌هاى خاصّ محدّثان، و... امورى هستند كه توجه تامّى در اين برهه بدانها شده است. برخى آثار كه در اين زمينه مى‌توان ياد كرد، عبارت‌اند از:

تاريخ الحديث و مناهج المحدّثين، محمد نادى عبيدات؛

تاريخ السنة المشرفة، اكرم ضياء العُمرى؛

تاريخ حديث شيعه، مجيد معارف؛

تاريخ عمومى حديث، مجيد معارف؛

مُسنَد نويسى در تاريخ حديث، سيد كاظم طباطبايى؛

سير حديث در اسلام، سيد احمد ميرخانى؛

دو. پژوهش و تحقيق در تاريخ علوم حديث. در اين زمينه مى‌توان از تاريخ فنون الحديث، نوشته محمد عبدالعزيز الخولى ياد كرد.

سه. تدوين كتاب‌هايى با عنوان مصطلح الحديث، كه حقيقتاً فرهنگْ نامه واژه‌هاى به كار رفته در حوزه دانش‌هاى حديثى‌اند. اين قبيل آثار، به صورت الفبايى يا موضوعى، به صورت تجريدى يا تطبيقى، اصطلاحات به كار رفته در رشته‌هاى حديث را بررسى مى‌كنند.

در اين زمينه مى‌توان از اين آثار ياد كرد:

معجم مصطلحات الحديث، سليمان مسلم الحرش؛

نظم الدرر فى مصطلح علم الأثر، احمد فريد؛

تيسير مصطلح الحديث، محمود الطحان؛

چهار. گردآورى و تدوين اجازات محدّثان. در اين زمينه نيز مى‌توان به آثار زير، اشاره كرد:

الاجازة الكبيرة، السيد عبداللَّه الموسوى الجزائرى؛

اجازات الحديث التي كتبها شيخ المحدّثين المجلسي، السيد احمد الحسينى؛