است.[1]

روشن است كه لباس شهرت در هر جامعه‌اى با آداب و رسوم همان جامعه مشخّص مى‌گردد.

9. ارجاع مسائلى چند به عُرف، گواه ديگرى بر اين موضوع است: مقدار نَفَقه، استطاعت‌[2]

در حج‌[3]

و زكات‌[4]

و ....

اين شواهد، گواهى مى‌دهند كه آيين اسلام، به محو همه سنّت‌ها توصيه نمى‌كند؛ بلكه آنچه را كه خير و صلاحى در پى دارد، و يا اين كه مفسده‌اى به دنبال ندارد، مى‌پذيرد و جز آن را طرد مى‌كند كه مى‌توان از اين نمونه‌ها نام بُرد:

1. سنّتى كه نشانگر يك آيين باطل باشد. حرمت حمل و ساخت و نگهدارى صليب، از اين قبيل است.[5]

رسول خدا وقتى عَدىّ بن حاتم را ديد كه صليب به گردن دارد، فرمود: «اين بت را كنار بگذار».[6]

2. سنّتى كه ترويج خُرافه باشد. حليمه سعديه، وقتى در كودكىِ پيامبر صلى الله عليه و آله، خواست مهره‌اى به بازوى رسول خدا ببندد، با اعتراض پيامبر صلى الله عليه و آله رو به رو شد.

رسول خدا فرمود: «خداوند، نگهدار ماست و از اين مهره، كارى ساخته نيست».[7]

3. سنّتى كه با احكام شرعْ ناسازگار باشد. پيامبر صلى الله عليه و آله با زينب، همسر زيد (پسر خوانده خود) ازدواج كرد تا نشان دهد اين سنّت جاهلى كه: «نمى توان با زنِ پسر خوانده ازدواج كرد»، غلط است.[8]

[1]. بحارالأنوار، ج 70، ص 251.

[2]. جواهر الكلام، ج 16، ص 59.

[3]. نظرية العرف، ص 96.

[4]. شرح اللمعة، ج 1، ص 308.

[5]. تحريرالوسيلة، ج 1، ص 496.

[6]. بحارالأنوار، ج 9، ص 98.

[7]. فروغ ابديت، ج 1، ص 33.

[8]. بحارالأنوار، ج 43، ص 234.