[در حديث «لاضرر»] احتمال چهارمى است كه به نظر من رسيده است و در سخن ديگر عالمان نديده‌ام، و آن اين است كه نهى در اين حديث، به معناى نهى الهى نيست تا حكمى الهى باشد، مانند حرمت نوشيدن شراب و حرمت قمار؛ بلكه به معناى نهى حكومتى است كه از پيامبر صلى الله عليه و آله به عنوان رئيس حكومت و دولتْ صادر شده است، نه به عنوان بيان كننده احكام شريعت.[1]

وى براساس همين قاعده فرموده است در روايات، هر كجا واژه‌هاى: قَضى، أمَرَ و حَكَمَ آمده است، به همان معناى حكم حكومتى است.[2]

سپس مى‌فرمايد كه از اين دسته، در روايات ما بسيار است و نمونه‌هايى را بدين شرح مى‌آورد:[3]

قال رسول اللَّه صلى الله عليه و آله: إنّما أقضى بينكم بالبيّنات والأيمان.[4]

رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود: ميان شما با بيّنه و سوگند، داورى مى‌كنم.

عن أميرالمؤمنين عليه السلام قال: كان رسول اللَّه صلى الله عليه و آله يحكم بين الناس بالبيّنات و الأيمان.[5]

اميرمؤمنان عليه السلام فرمود: رسول خدا صلى الله عليه و آله ميان مردم با شاهد و قَسم داورى مى‌كرد.

عن أبي عبداللَّه عليه السلام قال: كان رسول اللَّه صلى الله عليه و آله يقضى بشاهدٍ واحدٍ مع يمين صاحب الحق.[6]

امام صادق عليه السلام فرمود: رسول خدا با يك شاهد و قَسَم مدّعى، داورى مى‌نمود.

إنّ رسول اللَّه صلى الله عليه و آله قد قضى بشاهد و يمين.[7]

رسول خدا با يك شاهد و يك قسم، داورى كرد.

[1]. بدائع الدرر فى قاعدة نفى الضرر، ص 86 و 113- 114.

[2]. همان، ص 109.

[3]. بدائع الدرر فى قاعدة نفى الضرر، ص 109- 113.

[4]. الكافى، ج 7، ص 414؛ وسائل الشيعة، ج 18، ص 169.

[5]. وسائل الشيعة، ج 18، ص 169- 170.

[6]. همان، ص 193.

[7]. همان جا