63. مسائل على بن جعفر: از [برادرم‌] امام كاظم عليه السلام درباره درمان پرسيدم كه آيا با شراب خرما، درست است؟

فرمود: «نه».

64. تفسير العيّاشى: از سيف بن عميره، از پيرى از شيعيان، از امام صادق عليه السلام روايت شده كه رواى گفته است نزد امام صادق عليه السلام بوديم كه پيرمردى پرسيد: دردى دارم و براى درمان آن، شراب خرما مى‌نوشم. پير، آن‌گاه، اين شراب را براى ايشان، توصيف كرد.

امام به او فرمود: «چه چيز تو را از [نوشيدن‌] آبى كه خداوند از آن هر چيز زنده‌اى را آفريده است، باز مى‌دارد؟».

گفت: با مزاجم سازگار نمى‌افتد.

امام عليه السلام پرسيد: «چه چيز تو را از [خوردن‌] عسل، باز مى‌دارد، در حالى كه خداوند فرموده است: در آن براى مردم، شفايى هست؟».

گفت: آن را نمى‌يابم.

فرمود: «پس چه چيز تو را از شيرى كه گوشتت از آن روييده و استخوانت از آن استوارى يافته است، باز مى‌دارد؟».

گفت: با مزاجم سازگار نمى‌افتد.

امام صادق عليه السلام، در اين هنگام به وى فرمود: «آيا مى‌خواهى كه تو را به شراب نوشيدن، امر كنم؟! نه. به خداوند سوگند، تو را به اين كار، امر نمى‌كنم».

65. الكافى‌ به نقل از مفضّل بن عمرو: به امام صادق عليه السلام گفتم: فدايت‌

شوم! مرا آگاه ساز كه چرا خداوند، شراب، مردار، خون و گوشت خوك را حرام ساخته است؟

فرمود: «خداوند سبحانه و تعالى نه از سرِ علاقه‌اش به آنچه بر مردم حرام كرده، و نه از سرِ بى‌رغبتى به آنچه بر آنان حلال ساخته، اين چيزها را بر بندگان خويش حرام گردانده و جز آنها را حلال دانسته است؛ بلكه او آفريدگان را آفريد و به آنچه تن آنان، بدان برپاست و به كارشان مى‌آيد، آگاهى داشت و همين چيزها را از سرِ لطف و براى مصلحت بندگان خويش، بر آنان حلال و مباح كرد و [از سويى‌] از آنچه هم به ايشان زيان مى‌رساند، آگاه بوده و آنان را از آن كارها نهى فرمود و آنها را بر ايشان حرام گرداند. سپس همين محرّمات را براى هر فرد، ناچار و به هنگامى كه تن وى جز به آنها بر پا نمى‌شود، مباح و حلال قرارداد و البته او را بدين نيز امر فرمود كه از آن، به قدر نياز بردارد، نه بيش از آن».