ناه و يك كفّاره است».[1]

ناگفته پيداست كه بيمارى، يك عمل براى انسان نيست تا براى وى پاداش در بر داشته باشد و از همين رو، از ديدگاه امام عليه السلام، آن‌گاه كه مؤمنى در برابر درد و بيمارى شكيبايى ورزد و در پيشگاه خداوند، دعا و زارى كند، بدان سبب كه اين شكيبايى و دعا، عملى از اعمال انسان است، پاداش خواهد داشت و به واسطه آن به مرتبت وى در پيشگاه خداوند، افزوده مى‌شود و براى او حسنات نوشته خواهد شد.

از همين جاست كه مى‌بينيم روايت‌هاى اين فصل، به رغم همه اختلافات ظاهرى، هيچ تعارضى با همديگر ندارند؛ چه، روايت‌هايى كه از پاداش نداشتن بيمارى سخن مى‌گويند، نه به عمل و نيّت بيمار، بلكه به نفْس بيمارى نظر دارند، و روايت‌هايى كه به ثواب بيمار و بالا رفتن مرتبت او تصريح مى‌كنند، به شكيبايى و مقاومت و نيّت او ناظرند و از اين رو، اگر بيمار در دوران تندرستى، براى مثال، نماز شب مى‌خوانده، براى وى در دوران بيمارى، پاداش آن نيز نوشته مى‌شود. بيمارى كه علاوه بر اين، صبر هم مى‌كند، افزون بر اين پاداش، پاداش شكيبايى خويش را هم مى‌گيرد، و بيمارى هم كه علاوه بر آن، دعا و تضرّع مى‌كند، مرتبت وى نيز نزد خداوند، بالا مى‌رود و از مراتب بالا برخوردار مى‌شود.

[1] ر. ك: ج 1، ص 151، ح 188.