اطلاق مسبَّب بر سبب

اطلاق مسبَّب بر سبب

(ذکر مسبَّب و اراده سبب؛ از اقسام مجاز لغوى)

يکى از اقسام مجاز لغوي، «اطلاق مسبَّب بر سبب» يعنى آوردن لفظ مسبَّب و اراده سبب است که آن را از علاقات مجاز نيز شمرده و از آن به «علاقه مسببيت» تعبير کرده‌اند؛ مانند:

1.((... وَيُنَزِّلُ لَكُم مِّنَ السَّمَاء رِزْقًا...) ؛ )و براى شما از آسمان روزى مى‌فرستد (غافر// 13) .

روزى از آسمان فروفرستاده نمى‌شود، آن‌چه فرومى‌ريزد، باران است که گياهان از آن رشد مى‌کنند و خوراک و روزى از آن پديد مى‌آيد؛ پس، رزق (مسبب) مجازاً بر باران (سبب) اطلاق شده است.

و نيز مانند:((... قَدْ أَنزَلْنَا عَلَيْكُمْ لِبَاسًا...) ؛ )در حقيقت ما براى شما لباسى فرو فرستاديم (اعراف// 26) . در اين آيه، نزول آب، سبب ايجاد لباس است، و لباس (مسبَّب) بر ماء (سبب) اطلاق شده است.