اطلاق محلّ بر حالّ

اطلاق محلّ بر حالّ

(ذکر محلّ و اراده حالّ؛ از اقسام مجاز لغوى)

«اطلاق محلّ بر حالّ» -از اقسام مجاز لغوي- يعنى ناميدن چيزى به نام مکانى که درآن قرار دارد؛ برخى آن را از علاقات مجاز شمرده و از آن به «علاقه محليت» تعبير کرده‌اند؛ مانند:

1.((... بِيَدِهِ الْمُلْكُ...))(ملک// 1) که براى بيان قدرت، به «يد» تعبير آورده است.

2.((... لَهُمْ قُلُوبٌ لاَّ يَفْقَهُونَ بِهَا...))(اعراف// 179) . که براى «عقل» به «قلب» تعبير آورده شده است.

3.((... الَّذِينَ قَالُواْ آمَنَّا بِأَفْوَاهِهِمْ...))(مائده// 41) . در اين آيه، افواه (محل زبان) بر زبان (حالّ) اطلاق شده است.