اشاره

اشاره

(افاده معانى فراوان با کلام کوتاه با استفاده از دلالت تضمنى و التزامى)

«اشاره» يعنى آوردن کلام کوتاه با معانى فراوان، که در حقيقت همان «ايجاز قصر» است؛ مانند:

1.((وَغِيضَ الْمَاء) ؛ )و آب فرو كاست (هود// 44) . لازمه کم شدن آب، قطع شدن باران و جوشش آب از چشمه است. و اگر اين حالت نبود، آب کم نمى‌شد.

2.((وَفِيهَا مَا تَشْتَهِيهِ الْأَنفُسُ وَتَلَذُّ الْأَعْيُنُ وَأَنتُمْ فِيهَا خَالِدُونَ) ؛ )و در آنجا آنچه دلها آن را بخواهند و ديدگان را خوش آيد [هست] و شما در آن جاودانيد (زخرف// 71) .

آن‌چه نفس به‌آن تمايل دارد، شهوات نامحدود و ديدنى‌هاى بى‌اندازه‌اى است که چشم از آن لذت مى‌برد، و آيه مبارکه با الفاظ اندک بر مفاهيم غيرقابل شمارش دلالت دارد.

ابن‌ابى‌الاصبع مى‌گويد: تفاوت ايجاز قصر و اشاره اين است که دلالت ايجاز قصر مطابقى است؛ ولى دلالت اشاره، تضمنى يا التزامى است

نيز ر.ک: ايجاز قصر.