اشاره به عاقبت امر

اشاره به عاقبت امر

(يکى از اسباب استفاده از کنايه)

اشاره به عاقبت امر، يکى از اسباب کنايه و به اين معنا است که با آوردن کنايه، عاقبت و نتيجه عمل فهميده مى‌شود؛ مانند:

1. (تَبَّتْ يَدَا أَبِى لَهَبٍ وَتَبَّ) (مسد// 1) که به جهنم‌بودن جايگاه ابولهب اشاره دارد.

2. (وَامْرَأَتُهُ حَمَّالَةَ الْحَطَبِ فِى جِيدِهَا حَبْلٌ مِّن مَّسَدٍ)((مسد// 4 و 5) که به سخن‌چين بودن زن ابولهب و سرانجام کارش که هيزم‌آور جهنم خواهد شد، اشاره کرده است.)