مفسّران قرن چهاردهم

مفسّران قرن چهاردهم

(مفسّران شيعه و اهل‌سنّت در قرن چهاردهم هجرى قمرى)

اسامى برخى از اهل تفسير در قرن چهاردهم به اين شرح است:

1. شيخ محمدعلى صالحى (م 1319ق) از علما و متکلمان اماميه و صاحب تفسير صالحي؛

2. شيخ محمدتقي، معروف به آقا نجفى اصفهانى (م 1332 ق) از علماى اماميه و صاحب چند تفسير از جمله تفسير أسرارالآيات؛

3. سيد عبدالحسين کمونه (م 1336 ق) از علماى شيعه در نجف و نويسنده تفسير نورالهدى؛

4. شيخ حبيب‌الله شريف (م 1340ق) از ائمه فتواى اماميه و مؤلف تفسير بوارق الدهر فى تفسير سورة الدهر؛

5. سيد محمد عصار (م 1356ق) از علماى اماميه و نگارنده تفسير ناسخ‌التفاسير؛

6. شيخ ميرزا ابوتراب شهيدى قزوينى (م 1357ق) مؤلف تفسير التبيين فى شرح آيات المواعظ و البراهين؛

7. سيد محيى‌الدين موسوى عزيفى (زنده در سال 1377ق) از علماى اماميه و صاحب تفسير آية التطهير فى الخمسة أهل الکساء؛

8. شيخ محمدحسن کاشانى معروف به نجفي، از علماى شيعه (م1390ق) و نويسنده تفسير معرفة القرآن؛

9. آيت‌الله سيد ابوالحسن رفيعى قزوينى (م 1396ق) صاحب تفسير رفيعي؛

10. حسينعلى راشد (م 1397ق) از خطباى معروف معاصر و صاحب گفتارهايى در زمينه قرآن و تفسير؛

11. علاّمه سيد محمد حسين طباطبايى (ره) صاحب تفسير گرانقدر الميزان؛

12. آيت‌الله شهيد مرتضى مطهرى (ره) داراى آثار متعدد تفسيرى.

از مفسّران اهل‌سنّت نيز مى‌توان به افراد ذيل اشاره کرد:

1. محمد بن احمد اسکندرانى (م 1306 ق) صاحب تفسير کشف‌الأسرار‌النورانية القرآنيّة؛

2. محمد بن عمر نووى جاوى (م 1316ق) مؤلف تفسير مراح لبيد لکشف معنى القرآن المجيد؛

3. محمد رشيد رضا (م 1354ق) نويسنده تفسير ‌المنار فى تفسير القرآن (تفسير القرآن الکريم) ؛

4. احمد بن مصطفى مراغى (م 1361ق) صاحب تفسير المراغي؛

نيز ر.ک: تفاسير قرن چهاردهم قمرى.