زيرا مى داند كه آشاميدن آن، بيمارى شديد و مرگ را در پى دارد.

هرگاه بشر يك چنين علم قطعى خلل ناپذير به كيفرهاى اعمال خود پيدا كند و سرانجام گناه آن چنان در نظر او مجسم شود كه گويا كيفر بدكاران و شعله هاى دوزخ را مشاهده مى نمايد به طور مسلم نوعى مصونيت از گناه پيدا مى كند.

از اين نظر خداوند علما را به خشيت و ترس از گناه اختصاص داده و مى فرمايد:

(إِنّما يَخْشَى اللّهَ مِنْ عِبادِهِ الْعُلَماءُ).[1]

«ترس از كيفرهاى الهى از آن كسانى است كه به عواقب اعمال بد آگاه باشند».

در برخى از روايات به اين حقيقت كه علم، انسان را طبعاً به عمل دعوت مى كند، تصريح شده است. چنان كه حضرت صادق(عليه السلام) مى فرمايد:

«العلم مقرون إلى العمل، فمن علم عمل ومن عمل علم، والعلم يهتف بالعمل فإن أجابه، وإلاّ ارتحل عنه;[2]

علم و عمل با يكديگر همراهند. هر كسى عالم باشد عمل مى كند. (يعنى علم طبعاً انسان را به عمل دعوت مى كند) و هر كسى عمل نمايد، علم و دانشش باقى مى ماند، دانش هاتفى است كه دانشمند را به عمل فرا مى خواند، اگر دعوت او را اجابت كرد و عمل نمود، براى او باقى مى ماند و اگر به آن پاسخ مثبت نداد از او جدا مى شود».

اين جمله و امثال آن مى رسانند كه اگر ساير عوامل مخرب در كار نباشد نتيجه مستقيم علم، كشش به سوى عمل است ولى اگر علم مقهور شهوات و