تكذيب و ايذاى آنان بردبارى خرج دادند تا كمك هاى ما به آنان برسد».

و در آيه ديگر صريحاً مى رساند، كه براى تمام پيامبران آسمانى، دشمنانى بوده كه براى فريب دادن مردم گفتارهاى فريبنده القا مى كردند.[1]

ناگفته پيداست ، سخن حق، حكومت عدل و انصاف، در كام ستمگران و اشخاص نااهل تلخ خواهد بود و قطعاً به دشمنى و آزار مردان حق برخواهند خاست. به اين مطلب نيز بايد توجه داشت كه اين موضوع اختصاص به پيامبران الهى نداشته و تمام مردان بزرگ و مصلحان و كسانى كه تحولى در جوامع بشرى ايجاد كرده اند پيوسته از اين دشمنان سرسخت و لجوج، سهمى داشته اند.

علم به عمل دعوت مى كند

نكته جالب در آيه همان جمله :(وَقَدْ تَعْلَمُونَ أَنّى رَسُولُ اللّهِ إِلَيْكُمْ)است و حضرت موسى روى اين جمله تكيه مى كند و مى گويد: «با اين كه شما مى دانيد من فرستاده خدا به سوى شما هستم، پس چرا مرا آزار مى دهيد» با اين كه از فرد عالم و آگاه انتظار مى رود كردار خود را با دانش خود تطبيق دهد.

قدرت علم و دانش گاهى به حدى مى رسد كه در انسان ايجاد عصمت و مصونيت از گناه مى كند و هرگاه گروهى از بشر گرد گناه نمى گردند، بر اثر اطلاع قطعى و علم استوار آنان به كيفرهايى است كه در كمين گناه كاران قرار گرفته است.

در همين جهان، براى گروهى از مردم، علم و اطلاع قاطع از عواقب يك عمل، ايجاد عصمت مى نمايد: هرگز پزشك خردمند، به هيچ قيمت حاضر نمى شود مقدارى از آبى را كه رخت هاى بيماران جذامى را در آن شسته اند بخورد;