خويش هرگز انگيزه الهى و قصد بسط نفوذ و گسترش آين حق نداشتند، بلكه زيادى طمع و آز، آنها را به نبردهاى خونين و جنگ هاى منطقه اى و يا قاره اى وامى داشت. اين امتياز در بسيارى از آيات وارد شده است، از جمله:

(الَّذِينَ آمَنُوا يُقاتِلُونَ فِى سَبِيلِ اللّهِ وَالَّذِينَ كَفَرُوا يُقاتِلُونَ فِى سَبِيلِ الطَّاغُوتِ).[1]

«افراد با ايمان در راه خدا جهاد مى كنند و افراد كافر در راه بت ها(به منظور طغيان و تجاوز) نبرد مى نمايند».

باز يادآور مى شويم : در اين كه بايد انگيزه در جهاد، كسب رضاى الهى باشد، ميان جهاد دفاعى و تعرضى فرقى نيست، حتى هنگامى كه گروهى از مجاهدان بنا به عادت غلط جاهليت، براى گردآورى غنيمت جنگى، جهاد مى كردند، شديداً از طرف خدا مورد توبيخ قرار گرفتند و آيه زير در مذمت آنان نازل گرديد:

(...تُرِيدُونَ عَرَضَ الدُّنْيا وَاللّهُ يُريدُ الآخِرَةَ وَاللّهُ عَزيزٌ حَكِيمٌ).[2]

«شما مال دنيا و متاع مادى مى خواهيد، ولى خداوند آخرت را براى شما خواهان است. خداوند عزيز و حكيم است».

امتياز دوم: مسلمانان در جهاد دفاعى بايد فقط با كسانى كه نبرد مى كنند، به نبرد بپردازند.

ولى چنان كه بعداً تذكر خواهيم داد، در تشريع «جهاد تعرضى» اين شرط معتبر نيست و حكومت اسلامى مى تواند، براى برداشتن هر نوع مانع از سر راه تبليغ