اين آيه هنگامى نازل شد كه دو مظهر ايمان و فسق، يعنى اميرمؤمنان و وليد با هم به مفاخره پرداختند: وليد زبان آورى و قوت قلب خود را به رخ على كشيد، ولى على، ايمان و اسلام خود را مايه افتخار دانست و فرمود: ساكت باش! تو مردى هستى كه هنوز ايمان به دلت راه نيافته است و... در اين لحظه آيه فوق نازل گرديد.[1]

شرارت و عداوت باطنى وليد به اين جا خاتمه نيافت; در دوران خلافت عثمان، كه حكومت اسلامى دچار اختلالات بيشترى شده بود، وى به حكم اين كه برادر رضاعى خليفه بود، به استاندارى كوفه منصوب شد و در آن روز ، در نظر حكومت، فقط كسانى شايسته اشغال مناصب بزرگ اجتماعى بودند كه به خاندان خليفه انتساب داشتند; او روزى كه وارد كوفه گرديد،عبداللّه بن مسعود، خزانه دار بيت المال بود; وليد از ابن مسعود مبلغ گزافى در حدود صد هزار دينار استقراض كرد، زيرا پيش از وى واليان كوفه گاهى مبلغى را از خزانه دار بيت المال قرض مى گرفتند و بعداً مى پرداختند، ولى او بر خلاف اصول، در برابر فشار خزانه دار مبنى بر اين كه حتماً بايد مبلغ مزبور را به صندوق بيت المال بازگرداند، سماجت به خرج داد، و با خليفه وقت كه برادر رضاعى وى بود مكاتبه كرد، و از او خواست به متصدى بيت المال دستور دهد كه از اين مبلغ صرف نظر كند. خليفه تحت تأثير عاطفه برادرى، به عبداللّه بن مسعود نوشت: تو خزانه دار ما هستى! متعرض وليد مباش! خزانه دار كه دست پرورده رسول خدا (صلى الله عليه وآله وسلم) و مردى پرهيزكار بود، از ريخت و پاش خليفه سخت ناراحت گرديد و به خليفه چنين نوشت:

«من تصور مى كردم كه خزانه دار صندوق مسلمانان هستم! اكنون كه معلوم شد من خزانه دار شخص خليفه مى باشم، مرا به چنين منصبى نياز نيست و از اين