اسلام به شمار مى رفت و محيطى بود كه مسلمانان در آن جا مسائل اصولى را پشت سر گذارده بودند و نوبت آن رسيده بود كه به يك سلسله وظايف عملى و دستورات اجتماعى و اخلاقى (مانند: نماز و روزه و زكات و...) متوجه شوند. بر همين اساس،آياتى كه درباره تورات و انجيل و عقايد اهل كتاب و شرح وقايع نبردها و جنگ هاى مسلمانان با اهل كتاب و مشركان نازل گشته و يا متضمن اصول اخلاقى و دستورهاى مذهبى، از واجبات و مستحبات است، همگى مدنى بوده و به اصطلاح پس از مهاجرت پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) از مكه به مدينه نازل شده اند[1]; زيرا در محيط مدينه، سر و كار پيامبر با انصار و طوايفى بود، كه تدريجاً اسلام مى آوردند; ديگر موقعيت ايجاب نمى كرد كه آن حضرت درباره نكوهش بت ها و بت پرستان، سخن بگويد.

بنابراين، بايد آيات اين سوره را مدنى بدانيم; زيرا علاوه بر اين كه همه مفسران اتّفاق نظر دارند كه آيات اين سوره مدنى است ـ و فقط از ابن عباس نقل شده كه به نظر وى، سيزدهمين آيه اين سوره در مكّه نازل گرديده است ـ مضامين آيات گواه زنده بر مدنى بودن آن مى باشد; زيرا محيط مكه براى طرح چنين مسائل اخلاقى متناسب نبود; هنوز آنان در مسائل اساسى اسلام (مبدأ و معاد) ترديد داشتند، و نبوت پيامبر را تصديق نكرده و به رسالت جهانى او ايمان نياورده بودند; در چنين محيطى، هرگز موقعيتى فراهم نبود كه پيامبر درباره مسائل اخلاقى، مانند: سوء ظن و غيبت سخن بگويد.